Gedragstest

ingesloten door allemaal mensen, hij lijkt er redelijk rustig onder te  blijven

hier moet je dan van schrikken :-)

Op 8 juni was het dan zover. De HSC zou het gedrag van Sam gaan testen.
Als je een Hollandse Smoushond aanschaft beloof je dat je zult meewerken aan het terugfok programma en daar hoort een bezoek aan de RITSdag (uiterlijk) en een Gedragstest bij.

Het was gelukkig een hele mooie dag met een stralende zon. Omdat ikzelf nog druk was met de tuin heeft Karin de honneurs waar genomen en is samen met Rianne en Sam naar Epse getogen om te laten zien wat voor geweldige smoushond wij hebben.

een aantal foto's via de website van de Hollandse Smoushond

Rianne en Karin waren erg tevreden toen ze thuis kwamen en vonden dat het heel goed was gegaan.
Na 3 weken kregen we via de post de uitslag. Dat is een soort schoolrapport waarop d.m.v. bolletjes de beoordeling van Sam is ingevuld.

Hieronder de beoordeling:
1. Kennismaking 1; vriendelijk - onzeker - herstel; volledig
2. Kennismaking 2: onzeker - herstel; volledig
3. Drukke groep: onzeker - herstel; volledig
4. Kring 1: angst - herstel; geen
5. Kring 2: angst - herstel; geen
6. voorwerp 1: onzeker - herstel; volledig
7. voorwerp 2: onzeker - herstel; volledig
8. geluid 1: onzeker - herstel; volledig
9. geluid 2: onzeker - herstel; volledig
10. lawaaierig persoon: onzeker - herstel; gedeeltelijk
11. aanhalen/optillen: angst - herstel; gedeeltelijk
12. weerzien baas: nog onder de indruk, wat dat ook mag betekenen, hier waren geen bolletjes ingevuld.
opmerking: zeer gericht op de baas

Deze week kwam het nieuwe clubblad en daarin stond een verslag van de Gedragstest:
Een weinig vriendelijke reu, die angstig reageert als hij ingesloten wordt of als hij alleen achtergelaten wordt. Hij is zeer gericht op de baas en herstelt zich dank zij zijn aanwezigheid goed.

Als opmerking onderaan alle beschrijvingen staat:
Onzekerheid is een normaal en gewenst gedragspatroon in een dergelijke testsituatie.
Wat we bij de Hollandse Smoushond liever niet zien is een lage score vriendelijkheid, meermalen uitingen van grote angst of paniek en dreiggedragingen of uitvallen in de testsituatie.

Met het risico dat ik nu overkom als een 'moeder' die vindt dat haar kind altijd de beste en de leukste is, wil ik bij het verslag in het clubblad toch wel een paar grote vraagtekens zetten.
Hoe komen ze er in hemelsnaam bij om hem 'weinig vriendelijk' te noemen?
Dat hij onzeker is dat klopt, volgens mij komt dit omdat hij (bijna) alles samen doet met Bruno en op die dag moest hij het in zijn eentje klaren. Alleen achterlaten doe ik vaak bij een winkel, maar dan wel samen met Bruno. Als ik door het raam kijk om te zien wat ze uitspoken zie ik nooit iets van angst, wel ongeduld omdat ze weten dat ze iets lekkers krijgen als ik terug kom.

Ik zie natuurlijk alles van de positieve kant want het lijkt erop dat Sam niet gebruikt kan worden voor de fok. Als ik eigenaar van een teefje was die gedekt moet worden en ik zou dit verslagje lezen dan zou ik nooit voor hem kiezen.
Het positieve is dat hij dan gecastreerd kan worden, zodat hij niet langer last hoeft te hebben van hormonen die elke keer opspelen. Gelukkig is het bij Sam niet zo erg als bij Bruno, maar het lijkt mij wel prettiger als dit gebeurt en hopelijk wordt hij daardoor ook een beetje rustiger, dat zou mooi meegenomen zijn.

RITSdag Sam

Gisteren, zaterdag 9 februari zijn we met Sam naar het Erkemerdestrand gegaan. We waren uitgenodigd voor de 'RITSdag' (Resultaten Inventarisasie Terugfokprogramma Hollandse Smoushond. Als een Hollandse Smoushond ongeveer 1,5 jaar is wordt de hond door de mensen van de club nog een keer bekeken en beschreven. Hiervoor wordt het hele nestje uitgenodigd en ook de vader en moeder van de pups.
Er zijn verschillende onderdelen die geïnventariseerd moeten worden. Allereerst is er een vragenlijst waar je van alles moet aangeven m.b.t. de gezondheid en het karakter van de hond. Daarna wordt het uiterlijk bekeken. Dit gebeurt erg zorgvuldig en was voor Sam niet erg leuk. Hij houdt er niet zo van om door andere mensen te worden aangeraakt en dat was ook heel duidelijk te zien.

Er wordt van alle honden een aantal foto's gemaakt voor het archief van de club en ook wordt hij gemeten. Sam is 41 cm. (ik geloof dat Bruno 42 cm. was.. maar dat kan ik nergens terugvinden)
Op het laatst moesten we met alle hondjes uit hetzelfde nest naar buiten en om de beurt even met de hond spelen, ook daar werd iets over beschreven. Je mocht uit een stapel hondenspeelgoed een spelletje kiezen en dan moest je de hond loslaten en met hem spelen. Wij hadden een balletje gekozen en dat ging helemaal goed. Daarna nam iemand van de club het over om te zien hoe hij daarop reageerde. Sam pakte de bal en liep naar de andere kant van het heuveltje. Iedereen dacht dat hij er vandoor ging maar hij was op zoek naar mij. Toen ik hem riep kwam hij aanrennen, bleef boven op de heuvel even staan en keek rond en daarna rende hij rechtstreeks naar mij, erg grappig gezicht.

Uiteindelijk mochten we met zijn alle op de foto en daarna konden we weer naar huis.

links is een broertje, dan Sam dan een hondje uit een ander nest, dan mama Tooke,  dan weer 2 broertjes en nog weer een paar uit een ander nest. Jammer genoeg ben ik niet zo goed in het onthouden van de namen. Het laatste broertje (met het tuigje dat is Rakker)

De organisatie was deze keer een stuk beter, we werden elke keer goed begeleid en daardoor had ik niet het gevoel dat er voor gekropen werd. Het ging allemaal ook redelijk snel en dat was wel prettig omdat het erg koud was.
Het leukste van de dag is om de broertjes (en hun baasjes) van Sam te zien en natuurlijk ook mama Tooke en haar baasjes. Ze zijn allemaal erg verschillend van uiterlijk en Sam is de kleinste en vooral de tengerste. De anderen zagen er nogal stevig uit, met vooral hele mooie vierkante kopjes. Van de andere baasjes hoorde ik dat hun hond vaak ook nogal hyper-gedrag vertoont en dat was goed om te horen, dan ligt dat in elk geval niet aan ons :-)

Een van de broertjes was niet komen opdagen en de vader hebben we helaas ook niet gezien.
Moeder Tooke was wel aanwezig en het leek wel een beetje alsof Sam nog wist wie ze was. Tegen haar deed hij heel vriendelijk, terwijl hij voor die indrukwekkende broertjes het nodige ontzag had. Sam heeft bijna de hele tijd onder de stoel of tafel gelegen en zocht steeds bescherming bij ons. Het was duidelijk dat hij Bruno miste.

De locatie van de RITSdag is altijd hetzelfde namelijk het Erkemederstrand. Dat is een ideale plek om naar toe te gaan met honden. Er is een hondenstrand waar de ze lekker los mogen rennen. De vorige keer met Bruno hadden we een hele warme dag en was het zalig aan het strand. Gisteren sneeuwde het jammer genoeg, maar we hebben natuurlijk wel even langs het strand gewandeld. Sam was helemaal uitgelaten.
Omdat er net een boot voorbij was gevaren, kwamen er golfjes naar het strand rollen en Sam dacht dat dit iets was wat hij kon vastpakken. Elke keer rende hij op een golf af en hapte er in, daarna keek hij heel verbaasd, alsof hij wilde zetten; waar is het nou gebleven, daarna deed hij weer hetzelfde met de volgende golf. Toen hij echt aanstalten maakte om het water in te gaan, hij is daar erg dol op, zijn we maar weer snel huiswaarts gegaan. Voor een echte zwempartij was het veel te koud.
Bruno was de hele dag bij Rianne en Daniël in Winterswijk. Sam was helemaal blij toen hij Bruno terugzag en omgekeerd was Bruno ook dolgelukkig dat hij die kleine uk weer kon knuffelen op een hondenmanier. 's Avonds waren ze allebei zo uitgeput van de stress en alle nieuwe indrukken dat ze niet meer van hun kussen zijn afgekomen.

En toen was het al weer winter

De winter is dit jaar vroeg begonnen en we hebben al een paar koude wandelingen achter de rug. Tot nu toe heb ik niet gemerkt dat de honden er last van hebben. Ze zijn wel nieuwsgierig en snuffelen nog veel meer dan normaal.
De laatste tijd zijn ze qua gezondheid wel een beetje aan het kwakkelen. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik een beetje overbezorgd aan het worden ben.
Een paar weken geleden begon Bruno opeens heel veel te drinken en daarbij hoorde dan ook dat hij veel moest plassen. Dit werd zo erg dat hij af en toe ook binnen plaste, en als we buiten waren liet hij meteen alles lopen bij de poort. Omdat ze toch voor de jaarlijkse inentingen naar de dierenarts moesten heb ik meteen gevraagd of de urine nagekeken kon worden. Voor de zekerheid van allebei, maar hierin is niks gevonden en de week erop was het allemaal weer redelijk normaal.
Daarna kreeg Sam last van zijn darmen. Hij wilde bijna elk uur uitgelaten worden en poepte zelfs af en toe in de bench. Vorige week begon hij ook nog over te geven en zat er bloed bij zijn ontlasting, dus maar weer de dierenarts gebeld en alles is onderzocht. Hij kreeg prikjes en tabletjes en daarnaast moest hij een poosje over op dieet voer. We doen dit allemaal netjes, de tabletjes zijn op en ze krijgen op dit moment alleen dieet voer maar helaas heeft Sam nog steeds diarree. Ook vinden de heren duidelijk dat ze niet genoeg te eten krijgen. Als ik ze de brokken heb gegeven zijn de bakjes in een mum van tijd leeg en zitten ze me aan te kijken alsof ze zeggen willen; waar blijft de rest? In de ontlasting is trouwens niks gevonden en dus zou het vanzelf beter moeten worden.

Gisteren heb ik de kerstboom versierd en dat was natuurlijk een reden om een traditionele kerstboom-foto te maken. Vroeger moesten de kinderen er elk jaar aan geloven en poseren totdat ik precies de goeie foto had. Nu heb ik nieuwe slachtoffertjes,.... je kunt zien dat Bruno de slachtofferrol netjes op zich neemt en dat Sam het allemaal prima vindt.

De boom had ik al de hele week in de kamer staan, zonder versiering en de honden keken er niet naar om. Vanmorgen (toen de versiering er wel in zat) was ik even boven bezig en toen ik terugkwam vond ik op het hondenkussen restanten van een kerstbal..... Nu maar hopen dat ze de rest niet in hun maag hebben, anders volgt binnenkort de 3-de trip naar de dierenarts. Ik heb in elk geval de rest van de bal nog niet gevonden.

Sinds een paar weken ga ik met Sam op vrijdagavond naar DOAK. Hier kun je terecht voor een honden-speel-uurtje. Je begint met een klein stukje gehoorzaamheid, volgen, zitten, af liggen en blijf. Daarna ga je in groepjes oefenen op de behendigheid-baan. Er zijn verschillende toestellen en wij vinden het erg leuk om te doen. Ook leuk is het om te zien hoe anders Sam zich gedraagt als Bruno niet in de buurt is. Hij is veel rustiger en gehoorzamer. Wel is hij een echte schijtlaars en durft niet zo goed over de wip en door de tunnels vindt hij ook maar niks. Ook vindt hij het niet prettig als iemand anders hem vast houdt. Dat moet af en toe zodat ik aan het eind van de tunnel kan gaan staan om hem te lokken... Waarschijnlijk komt het allemaal wel goed, we zijn pas 3x geweest. Wel vind ik het jammer dat ik hier niet eerder mee begonnen ben, als pup leer je het allemaal veel gemakkelijker denk ik.

Dan begint het probleem van 'wel of niet op de bank' weer te spelen. Ik was altijd tegen, vooral ook omdat Bruno zo erg verhaart. Het is niet prettig als de bank elke keer helemaal vol haren zit.

Maar het gebeurt tegenwoordig steeds vaker dat ze bij me staan te bedelen als ik lekker aan het bank-hangen ben en het is zo gezellig en zo lekker warm als ze bij je komen liggen.... en zeg nou zelf, zulke schatjes kun je toch niet afwijzen?

Herfstvakantie... uitrusten..???

Het is nu zondagmiddag en de laatste dag van de herfstvakantie. Bruno, Sam en ik zijn alle drie uitgeteld.
Je zou denken dat de vakantieperiode bedacht is om even helemaal bij te komen. Dit zou dan moeten lukken doordat je eindelijk tijd hebt om eens andere dingen te gaan doen dan normaal.
Mijn conclusie is dat je die andere dingen veel meer energie kosten dan gewoon een weekje werken.
Als Bruno en Sam konden praten denk ik dat zij hetzelfde zouden zeggen. Zij liggen helemaal uitgeteld op hun kussen en ik ga zo dadelijk lekker met een boekje op de bank.
Ik wilde nog een paar avonturen opschrijven omdat ik bang ben dat ik ze anders vergeet.

De herfstvakantie begon voor ons met de logeerpartij van Tanja en de daarbij meegekomen verrassing dat we samen lekker uit eten zijn geweest (dit stukje is niet voor de honden want zij mochten niet mee).
Thuisgekomen vond Tanja het toch wel erg gezellig als de honden bij haar op de bank en op schoot lagen. Omdat ze zo'n lol hadden heb ik een oogje dichtgeknepen.
De foto is niet zo mooi omdat ik geen fototoestel in de buurt had, maar je kunt wel zien dat Bruno zich helemaal op zijn gemak voelt. Als Sam ziet dat Bruno op de bank 'mag' dan wil hij dat ook. Maar meestal kan hij zijn draai niet vinden en zoekt hij al heel snel zijn eigen kussen weer op.

Gisteren kwamen Tanja en Thomas nog even langs en opnieuw wisten Bruno en Sam het voor elkaar te krijgen om op schoot en op de bank te springen. Hierop volgde een hele leuke stoei-/knuffelpartij met Thomas. Het gevolg van het oogje toeknijpen.... als ik nu maar even uit de kamer ben, dan installeert Sam zich heerlijk breeduit op de bank en gaat daar lekker liggen dutten. Bruno blijft netjes op zijn eigen kussen liggen. Hij wil alleen op de bank als ik er ook op zit en gaat dan lekker tegen mij aanliggen.
Ik ben er nu nog niet helemaal uit of ik het wel of niet goed ga vinden. In elk geval wil ik niet dat ze op de bank liggen als ik er niet bij ben. Zeker niet als ik net heb gestofzuigd!

Deze vakantie hebben we ook gebruikt om lekker te wandelen. De honden vinden het zalig als we iets verder lopen dan normaal, zeker als we dan op plekken komen waar ze lekker zonder riem kunnen rennen. Het terugkomen als ik roep gaat prima. Meestal is mijn persoontje al reden genoeg om heel enthousiast te reageren als ik roep, maar soms krijgen ze als extraatje een lekkere beloning.
Deze koekjes stop ik altijd los in mijn zak. Als ik thuis kom hang ik niet altijd mijn jas aan de kapstok maar gooi deze vaak over een stoel in de keuken. Deze week was het onverwachts erg mooi weer en dat was de reden dat ik mijn winterjas toch maar aan de kapstok heb gehangen en een fleece-vest aantrok toen ik ging wanden. Ook had ik in de zak natuurlijk weer koekjes.
Na de zoveelste lange wandeling waren we alle drie uitgeput, ik zat heerlijk te lezen en de honden sliepen.... dacht ik... Bruno lag inderdaad in de kamer op zijn kussen en ik ging er van uit dat Sam in de keuken op de mat lag, zijn favoriete slaap plekje. Toen ik naar de keuken liep om iets te pakken ontdekte ik dat Sam niet sliep maar erg rustig was om een andere reden. Hij zat namelijk aan mijn vest te knabbelen op de plek waar de koekjes in de zak zaten. Het was hem gelukt om gaatjes in het vest te maken en er kruimeltjes uit te krijgen en verder heeft hij er zo op zitten sabbelen dat het hele vest nu wel zo'n beetje naar hondekoekjes smaakt....

Aan het eind van de week kwamen Steven, Tom en Maura logeren. Al weer volop plezier voor ons allemaal. Het was erg gezellig en de honden werden bijna de hele dag goed bezig gehouden, mede dank zij het prachtige weer, 20 graden in de herfstvakantie het lijkt wel zomer!

Dat dit ongewone gezelschap ook erg veel indrukken achter heeft gelaten op de honden is nu duidelijk te zien, want ze liggen allebei totaal knock-out te slapen. Zelfs als er gewandeld moet worden gaat het heel rustig aan. En Sam ligt echt op zijn kussen en niet in de keuken aan mijn vest te sabbelen, dat heb ik nog maar een keer extra gecontroleerd.

De eerste echte plukbeurt en bijna de eerste verjaardag van Sam

Afgelopen dinsdag was het zo ver. Sam is voor de eerste keer echt helemaal geplukt. Een half jaar geleden, toen Bruno geplukt moest worden, heb ik Sam ook meegenomen. Zijn vacht was toen nog niet echt helemaal plukrijp, maar hij heeft toen alvast kunnen ontdekken wat hem daar te wachten staat.
Volgens de dames van de trimsalon hebben beide hondjes zich prima gedragen. Een opmerking had ze wel over Bruno. Hij was de hele tijd erg lief en goed te plukken, maar toen ze bij zijn laatste pootje de laatste nagel wilde knippen was hij zonder aanleiding in een keer heel erg boos op haar geworden. Ze was hiervan geschrokken en dacht dat ze hem per ongeluk pijn had gedaan, maar ze kon niks ontdekken.
Ik zelf denk dat hij het welletjes vond en dat op deze manier liet blijken.
Sam was heel lief geweest, af en toe moesten ze wel met zijn 2-en aan het werk bij hem, een vasthouden en de ander plukken, maar dat vonden zij heel gewoon.
Ik herken dit laatste wel, want toen ik 2 weken geleden een teek bij hem wilde verwijderen, moest ik ook een behoorlijk gevecht leveren, voordat dit mij lukte. Op zo'n moment is het wel handig om een paar extra handen te hebben.

Op de foto's hieronder kun je zien hoe ze er uit zagen voor de plukbeurt

Stoere Sam

Stoere Bruno

a.s. Dinsdag is het zover, dan wordt Sam al weer één jaar. Het lijkt maar zo kort geleden dat hij bij ons is gekomen en ik kan bijna niet geloven dat het al weer een jaar geleden is. Nou ja dat is het ook niet helemaal want hij kwam bij ons toen hij 8 weken was en dat is pas in december.

Achteraf moet ik zeggen dat 2 honden wel veel meer werk is dan één. Daar heb ik me wel een beetje op verkeken. Je moet met 2 honden nog beter plannen. Het is moeilijker voor een 'vreemde' om 2 honden uit te laten die je niet kent, dan eentje. In de praktijk betekent dit dat je toch niet zo gemakkelijk een dagje weg kunt. Ergens op bezoek gaan met 2 honden wordt natuurlijk ook niet overal gewaardeerd. Met 2 honden wandelen is ook veel vermoeiender dan met één. Je moet ze allebei goed in de gaten houden als je iemand tegenkomt, want op de ene persoon/hond reageert Sam fel en op de andere Bruno. Soms ook reageren ze helemaal niet en sta ik al in de startblokken om ze te corrigeren en dan sjoksen ze gewoon door. Een andere keer lijkt het heel soepel te gaan en dan ben je net voorbij je tegenligger, als er in een keer van achteren heel hard getrokken wordt waardoor je arm bijna uit de kom schiet.
Kort geleden waren we na een laatste rondje in het donker bijna thuis, ik liep al half te slapen, toen Sam in een keer over een heg in een tuin sprong omdat een kat zich daar verstopt had. Ik had hem helemaal niet gezien maar Sam ging totaal door het lint. Ik lag zelf al bijna languit in die tuin, gelukkig was het al laat en niemand meer op straat.

Sam begint nu ook ambitie te krijgen als fotomodel. Met Bruno was het al bijna vanaf het begin zo dat als ik het fototoestel pakte hij netjes ging zitten en wachten totdat de narigheid voorbij was.
Met Sam was het altijd een beetje lastiger, net op het moment dat je wilde klikken werd hij ergens door afgeleid. Vorige week toen ik de foto's van na het plukken wilde maken, had ik ze netjes neergezet en ze bleven wonder boven wonder allebei keurig zitten. Ik had een stuk of 5 keer geklikt en liep toen gewoon door. Toen ik zo'n 10 meter verder was, ontdekte ik dat ze niet meeliepen. Ze zaten allebei nog keurig in de houding te wachten op meer....

Het gebeurt nog steeds dat ze mij 's morgens (af en toe) wakker maken met een huilconcert, gelukkig niet elke week, maar ook op zo'n manier en zo onregelmatig dat ik niet kan ontdekken waarom ze dat doen.
Vorige week gebeurde het een keer midden in de nacht, maar toen was ik zelf al wakker gemiauwd door een kat die onder mijn raam zat. Waarschijnlijk zijn Sam en Bruno daar ook wakker van geschrokken.

Sinds eergisteren begrijpt Sam nu ook eindelijk een beetje wat de bedoeling is als ik een bal weggooi. Behalve er hard achteraan rennen brengt hij het ook af en toe gewoon terug. Meestal laat hij het dan wel vallen als hij dicht bij mij is maar het begin is er. Nog vaker gebeurt het trouwens dat hij me dom gaat zitten aankijken als ik zeg dat hij de bal moet zoeken/pakken.... Bruno snapt dat wel, hij kijkt een paar keer heel meewarig naar Sam, pakt de bal en geeft het aan mij, na nog een arrogantere blik naar Sam.
Ik had een paar keer geoefend en daarbij Bruno vastgehouden. Als Sam dan achter de bal aan rende gaf ik Bruno alvast een beloning omdat hij zo netjes bij mij bleef. Wat gebeurt er nu heel vaak als ik de bal weggooi? Eerst rennen ze er allebei hard achteraan maar dan maakt Bruno rechtsomkeer omdat hij het koekje wil en als Sam ziet dat Bruno iets lekkers krijgt vergeet hij ook de bal en komt ook hij bij mij bedelen... Conclusie: Er is nog genoeg werk aan de winkel.

Gisteren liep Tanja mee toen ik de honden wilde uitlaten. Onderweg was Sam erg onrustig, hij sprong de hele tijd tegen haar op en eerst begrepen we maar niet waarom. Eerst dacht Tanja dat er misschien een koekje of iets anders in de jaszak zat, maar later bedachten we dat het kwam omdat ze de jas van Karin had aangetrokken, omdat ze geen jas bij zich had. Hij is dus blijkbaar de geur van Karin nog niet vergeten. Ik ben wel heel benieuwd hoe het weerzien straks in december zal zijn.

Bruno neemt zijn lekkere botje mee naar de bench zodat Sam het niet kan pakken

Sam ligt heerlijk te knabbelen op zijn kauwbotje

En Sam begint volwassen te worden

Gebroederlijk aan het genieten van een kauwbotje

Vorige keer alleen een stukje voor de aardigheid, vooral voor de foto's. Nu weer de laatste vorderingen en belevenissen van en met het 2-tal.

Zoals ik al meldde in de kop begint Sam nu echt volwassen te worden. Hij is nu 10 maand oud en kan als 'grote' hond plassen. De eerste paar keer ging het heel voorzichtig maar nu doet hij het als volleerd en ervaren man. Als hij echt hoge nood heeft dan wil hij nog wel door de knieën gaan. (Dat doet Bruno ook af en toe nog steeds)
Sam begint ook steeds meer met uitdagen van Bruno. Het was altijd al wel een stoeipartij als ze samen buiten waren. Nu gaat het er voor mijn gevoel een beetje fanatieker aan toe. Gelukkig kan ik Sam heel gemakkelijk afleiden. Als ik hem roep komt hij (meestal) meteen heel vrolijk aangehuppeld. Bruno heeft tijdens zo'n stoeipartij iets meer moeite om aandacht aan mij te geven. Wel is het altijd meteen afgelopen als ik Sam heb geroepen, dus dat is wel handig.
Sinds kort heeft Sam er lol in om op Bruno te 'rijden'. Bruno reageert er nauwelijks op en blijft een beetje ongemakkelijk staan. Hij kijkt dan een beetje ongelukkig, net alsof hij zeggen wil; doe er iets aan. Als ik het zie dan roep ik Sam meteen en dan is het gelukkig ook weer afgelopen.

Deze week is de regelmaat weer begonnen na een heerlijke vakantie. Ik probeer een iets ander ritme in te voeren als voor de vakantie, iets minder vaak uitlaten. Sam kan natuurlijk nu alles veel beter ophouden en ik probeer het nog meer te trainen door ze niet meteen uit te laten als ik thuis kom. Soms gaat het mis als ik ze meteen naar buiten doe, dan wil Sam nog wel eens in de 'tuin' plassen.
Zo'n eerste week op het werk is erg druk en als je dan ook nog eens een baasje hebt die vindt dat ze 's avonds nog door moet gaan, kom je als hond wel aandacht te kort.
Na een paar dagen vond Bruno het welletjes. Helemaal uit zich zelf kwam hij dinsdag met zijn balletje naar binnen en duwde dat tegen me aan toen ik (nog even...) zat te werken. Alsof hij zeggen wilde; je hebt genoeg gedaan, nu is het tijd om te relaxen. Gelijk had hij natuurlijk en ik ben ook meteen lekker naar buiten gegaan om met de honden en de bal te spelen. Ik weet nu niet of hij dit deed om aandacht te trekken of uit bezorgdheid om mij, ik houd het voorlopig maar op het laatste.

Het maken van een filmpje en dan tegelijk ook nog de bal gooien is trouwens een hele kunst....


Samen de bal willen/moeten apporteren, is ontzettend grappig om te zien.
Bruno had al heel snel door dat, als hij de bal in mijn hand legt, hij een beloning krijgt. Dit heb ik hem al heel vroeg geleerd en meestal doet hij dat perfect. Sam kan ik niet aan het verstand brengen dat hij de bal aan mij moet geven. Hij rent er wel heel hard achter aan en probeert het ook sneller te pakken dan Bruno, maar dan... wat moet je met zo'n ding... Als ik maar enthousiast genoeg ga roepen dan wil het wel eens gebeuren dat hij met bal mijn richting oploopt, maar meestal laat hij het liggen en komt naar me toe huppelen. Als ik heb dan terug stuur en zeg dat hij de bal moet pakken dan doet hij dat soms wel, maar vlak voordat hij bij mij terug is laat hij het weer vallen. Tegen die tijd is Bruno zo ongeduldig geworden dat hij Sam opzij duwt de bal pakt en die bij mij in de hand legt, tegen een beloning natuurlijk. Dat van die beloning heeft Sam natuurlijk wel snel door.
Wat gebeurt er nu als ik de bal gooi? Ze rennen er allebei heel hard achteraan, soms is Sam het eerste, maar dan laat hij Bruno gewoon de bal uit zijn bek pakken, samen komen ze dan op mij af rennen, gaan netjes zitten, Bruno geeft mij de bal en allebei willen ze een beloning. Dat noem ik nog eens samenwerken!


Langzaam maar zeker komt ook het besef dat er iemand ontbreekt hier in huis. Als ik 's morgens aan het ontbijt zit, dan beginnen ze een beetje onrustig heen en weer te lopen van de keuken naar de kamer, en maar naar de deur kijken... maar dat helpt niet, want er komt maar niemand. Ook 's avonds na het eten, kijken ze erg vreemd dat ik met ze ga wandelen.

Vanmorgen werd ik om 7 uur getrakteerd op een huilconcert van beide heren. Ik heb geen idee waarom ze zo te keer gingen. Ik was al uit bed en ben snel naar beneden gerend om ze aan het verstand te brengen dat ik dat niet op prijs stel. Mijn eerste gedachte was dat ze misschien hoge nood hadden, maar daar merkte ik niks van toen ik ze uitliet.... Hopelijk was dit maar éénmalig.

Zomer en erg warm

Iedereen weet het natuurlijk nog wel hoe warm het gisteren was. Om de honden een beetje verkoeling te geven had ik een klein zwembadje met water neergezet. Bruno vindt het maar niks, maar als ik met een balletje gooide dan vond Sam het heel erg leuk om er achteraan te springen. Hij doet dit op een heel grappige manier. Hij springt met zijn voorpoten in het badje en terwijl zijn achterpoten nog in de lucht vliegen pakt hij het balletje in zijn bek. Het lijkt een soort handstand. Af en toe heeft hij zo veel vaart dat hij bijna overslaat. Gelukkig is dat laatste niet gebeurd.

Af en toe kwam Bruno wel een kijkje nemen maar hij kon er echt de lol niet van inzien.

Eigenlijk had ik gisteren ook wel zin om eens weer lekker languit in zo'n bad te liggen. Maar helaas hadden we ons zwembad achtergelaten in het vorige huis omdat ik verwachtte dat hier niet genoeg ruimte zou zijn.
Vandaag heb ik een nieuw bad gekocht voornamelijk voor de honden en als het nog een keer 30 graden of meer word natuurlijk voor mezelf.
Het bad is groter dan ik verwachtte, het was de enige die ze nog hadden, dus keus had ik niet. Het vervelendst was dat het erg lang duurde voordat er genoeg water in zat.
Om 5 uur na mijn werk natuurlijk meteen uitproberen of Sam&Bruno het wel wat vonden.
Hieronder het resultaat in een paar foto's:

Sam vindt het heel leuk

Kijk mij eens....

Ik durf zelfs te springen

Sam het model...

Bruno snapt nog steeds niet wat er leuk is aan water

Als je nat bent moet je natuurlijk even in het zand rollen

Als je na het rollen in het zand in het bad gaat krijgt het water een andere kleur. Bruno  is een handje geholpen, hij ging niet uit zichzelf

Ik wil er uit!!!!!