Timing

Bruno is nu een maand bij ons en ik moet zeggen dat het tijdstip waarop we hem kregen helemaal perfect was. Dat hadden we zelf niet beter kunnen plannen. We hebben hem de afgelopen tijd hard nodig gehad als knuffeldier. Gelukkig vindt hij het zelf ook nog steeds heerlijk om op schoot te zitten, dus we straffen hem er niet mee als hij weer eens extra aangehaald wordt. 

Af en toe heeft hij nog wel behoefte aan bijten, dat wordt natuurlijk niet door iedereen gewaardeerd, maar ik ga er nog steeds van uit dat het speelsheid is. Bij mij doet hij het nog maar nauwelijks. Alleen als ik hem tijdens het wandelen vaak moet corrigeren omdat hij te hard trekt, dan lijkt hij soms wel geïrriteerd. Vooral als het riempje dan achter zijn pootjes gaat zitten en ik dat weer goed wil doen. Dan wil hij ook nog wel eens opzij ‘happen’ … (dat is natuurlijk niet speels) 
Grappig is, dat hij helemaal uit zichzelf heeft aangeleerd dat hij moet gaan zitten als ik het riempje vast wil maken vóór het wandelen en weer als ik het los wil maken na het wandelen. 
Ook verder luistert hij al erg goed. Als hij springt of tegen de bank op gaat staan, dan reageert hij meteen als ik ‘af’ roep. 

Het zindelijk worden lukt ook aardig. Vooral ’s nachts gaat het prima. Of we nu om half 11 of half 12 naar bed gaan (en hij dus zijn laatste behoeftes kan doen), als ik om 6 uur of half 7 opsta is er niks gebeurd. Hij slaapt ook goed, we horen hem niet meer. Behalve toevallig gisterenavond toen ik net in bed lag begon hij te huilen, 3 keer. Karin wilde mij waarschuwen (omdat ik het meestal niet hoor) maar toen hij haar deur hoorde was hij stil. Ik heb nog even afgewacht maar daarna niks meer gehoord. Waarschijnlijk wilde hij alleen even testen of er nog wel iemand in huis was. 

Hij groeit als kool. Gisteren kwamen Steven en Tom weer even langs (met Michel en Nienke natuurlijk). Op een gegeven moment was Bruno een beetje te erg aan het springen en ik moest hem corrigeren. Tegen Steven zei ik, dat Bruno het eigenlijk nog niet kon helpen omdat hij nog zo klein is, toen zei Steven: maar Bruno is nu toch geen puppy meer, hij is nu groot geworden! Tom is nog steeds heel bang, maar toch komt hij nu af en toe wel iets dichterbij als ik Bruno op schoot heb (en hij bijna slaapt), dan zegt hij steeds aai aai.. maar hij durft het nog niet. Wel heeft Tom een nieuw woord geleerd en dat is ‘af’! Dat zegt hij nu bijna de hele tijd, of de hond nu wel of niet dicht in de buurt is. 
Steven durft wel bij Bruno in de buurt te komen, al zegt zijn lichaamstaal dat hij het wel een beetje eng vindt. Toen Steven op de grond met Duplo aan het spelen was, kwam Bruno steeds snuffelen aan de blokjes en aan Steven. Steven gaf geen kik, hij werd wel een beetje kleiner (in elkaar gekrompen) maar hij speelde gewoon door. Hij zoekt ook alle speeltjes van Bruno die hij maar kan vinden en brengt het naar hem, heel erg lief! 

a.s. Woensdag gaan we weer naar de dierenarts. Ik ben benieuwd hoeveel hij gegroeid is. Eigenlijk eet hij helemaal niet zo goed, maar groeien doet hij evengoed. 

Nog even 4 foto's om te zien hoeveel hij gegroeid is. De eerste en derde is van de eerste dagen en de tweede en vierde van vandaag. 

De eerste fietstocht

Gisteren had ik uitgeprobeerd of Bruno in de fietsmand wilde en of hij zou blijven zitten als de fiets bewoog. Het lijkt me wel leuk om straks als het mooi weer is naar Winterswijk te fietsen. 
Toen ik naast de fiets liep ging het prima. Hij keek rond en bleef helemaal rustig, lekker zitten. Dat vroeg om een stapje verder en ik probeerde om echt te gaan fietsen, maar dat vond meneer toch maar niks, voordat ik het wist zat/lag hij naast de fiets. Gelukkig had hij zich geen pijn gedaan, ik kon hem ook gewoon weer in de mand zetten, dat vond hij niet erg. Maar ik durfde niet meer te fietsen en ben dus rustig naar huis gelopen. 
Vandaag heb ik voor de veiligheid een rekje voor op de mand gekocht. Vanmiddag hebben we een proefritje gemaakt en dat ging prima! 


Het wandelen aan de lijn gaat steeds beter. Gisterenmorgen zijn we naar mijn werkplek in Aalten geweest. Dat is van mij uit ongeveer 10 minuten lopen (samen met Bruno duurde dat iets langer). Hij loopt in elk geval wel door, ik kan me van Bobby herinneren dat hij niet mee wilde als hij aan de lijn zat, maar Bruno loopt juist steeds door en trekt eigenlijk veel te hard. Dat moet nog flink geoefend worden! Op school aangekomen kreeg hij natuurlijk heel veel bekijks. Iedereen vindt hem een schatje  en wil hem aaien. Onderweg had hij geen plasje of iets gedaan (dat is een nadeel van een vaste plek om uit te laten) dus in de school durfde ik hem niet te laten lopen, stel je voor dat hij daar iets zou doen… Na een kwartiertje gingen we weer naar huis en buitengekomen zette ik hem op de stoep en daar kwam dan toch een plas.. hij kon er bijna in zwemmen, maar hij had het keurig opgehouden. Vreemd is het dat hij vanmorgen waar we gewoon bij waren ook een hele grote plas op zijn kussen deed.. Hij was er wel uitgeweest, maar toch ging het mis . 

De nachten gaan prima, maakt niet uit hoe laat we naar bed gaan en hem dus voor het laatst uitlaten, tussen 6 en half 7 ga ik naar beneden en laat hem uit, niks aan de hand. Dat is wel prettig natuurlijk . 
Het eten gaat ook wisselend. De ene keer eet hij zijn bakje netjes leeg en de volgende dag eet hij nog niet de helft van wat hij eigenlijk zou mogen. Hij krijgt nog niks tussen door, meestal gebruik ik gewoon de brokjes als ik hem wil belonen. Maar eigenlijk geeft hij daar niet zo veel om, daardoor wordt het een beetje lastig om hem te stimuleren de dingen te doen die ik graag wil. Omdat Bobby helemaal gek was op kaas heb ik dat ook geprobeerd. Bruno snuffelt er wel nieuwsgierig aan en hij at het ook wel op toen ik het hem gaf, maar hij wordt er niet echt enthousiast van.. 
Maar het mooie van ons superintelligente hondje is, dat hij helemaal geen beloning wil voor iets wat hij goed doet. Als ik wil gaan wandelen of als we terugkomen en het riempje moet om of juist af, gaat hij gewoon uit zichzelf netjes op de mat zitten totdat ik klaar ben 
Vandaag kreeg hij een hele bijzondere beloning. Omdat het mijn verjaardag was kreeg Bruno vandaag een cadeautje van mijn collega’s uit Winterswijk…. 
Een botje, gelukkig is de houdbaarheidsdatum tot december 2011 

Spa en de dierenarts

Wat heeft dat nu met elkaar te maken. 
Als je aan Spa denkt (tenminste ik) dan zie je zo’n luxe kuuroord voor je met sauna en heerlijke massage. Ook kun je hierbij denken aan lekker drinken, iedereen kent natuurlijk de blauwe en rode flesjes, en niet te vergeten de soorten met echt fruit! Voordat je gaat denken dat ik reclame voor een frisdrank aan het maken ben, zal ik even uitleggen hoe ik hier op gekomen ben. 
Bruno denkt namelijk helemaal niet aan relaxen als hij Spa ziet. Wat er wel door zijn hoofdje gaat dat heb ik nog niet ontdekt, maar elke keer als we een fles Spa op de grond zetten dan gaat hij in de aanval, alsof het zijn ergste vijand is. Onder luid geblaf en gegrom gaat hij heel agressief voor de fles staan en probeert hem dan om te gooien, wat op het eind dan ook wel lukt. Dan is het ook meteen over. Hij kijkt nog een paar keer vernietigend naar de fles en laat hem dan links liggen. Totdat we de fles rechtop zetten, dan begint het weer van voor af aan. 
Een lege fles interesseert hem niet zo. Erg vreemd, maar wel grappig om te zien. 

En dan de dierenarts. Vandaag moesten we daar naartoe voor zijn vervolginenting. 
Eerst moesten we dat hele eind lopen en dat was voor hem natuurlijk al een hele onderneming. Langs al dat drukke verkeer en het geraas van die grote vrachtwagens. De tocht duurde dan ook erg lang, voornamelijk doordat hij heel vaak stil moest staan en zich verwonderen. 
Als we een weg moesten oversteken tilde ik hem op, omdat ik bang was dat hij midden op de weg in een keer zou bedenken dat daar wel iets heel bijzonders  te bezichtigen zou zijn. 
We kwamen gelukkig precies op tijd bij de dierenarts en Bruno gedroeg zich voorbeeldig in de wachtkamer, eerst rustig rondsnuffelen en daarna lekker bij mij op schoot. 
In de spreekkamer liet hij zich gewillig aanraken en onderzoeken. Dat die mevrouw  in een keer een prik in zijn nek gaf dat vond hij minder en hij jankte dan ook flink. Daarna nog een vreemde spray in zijn neus, dat was niet zo erg want dat deed geen pijn. Het koekje dat hij op het laatst kreeg van die mevrouw die hem geprikt had, die hoefde hij natuurlijk niet, dat vertrouwde hij niet. 
Naast een behoorlijke rekening, kregen we ook nog een puppypakket mee met daarin een voederbakje, brokjes, een blikje voer en diverse folders. Dat laatste was erg leuk, het eerste had ik al wel verwacht. Ook mogen we over 3 weken nog een keer terugkomen. 

De terugweg ging iets gemakkelijker, sommige stukken had ik het gevoel dat ik met een perfect getrainde hond aan het wandelen was. Maar er waren ook hele stukken waar hij flink trok. Vooral toen hij merkte dat we dichtbij huis waren, was hij niet meer te houden. Ik vond het wel opmerkelijk dat hij wist waar we waren, echt een ultra-slimme-hond hebben wij! 

Ik kan merken dat hij nu goed begint te wennen hier in huis. Af en toe gaat hij uit zichzelf in de bench liggen. Ook zoekt hij een plekje op dicht bij de verwarming, waar hij dan helemaal op zijn gemak met al zijn speeltjes gaat liggen spelen. Vanmorgen zocht hij een streepje zon op en ging daar lekker liggen slapen. Op dit moment ligt hij helemaal uitgeput van dat eind lopen in de bench te slapen. 
’s Nachts gaat het nog steeds wisselend. Afgelopen nacht kwam hij om half 3 en de nacht daarvoor had hij weer gewoon doorgeslapen. Ik kan nog niet precies ontdekken waar het aan ligt. Het is wel zo dat als hij ’s nachts huilt of piept, hij er wel nodig uit moet. Ik vind het wel bijzonder dat hij het de andere keer dan wel tot de volgende dag kan ophouden. 
Als ik overdag thuis ben dan merk ik soms dat hij aangeeft dat hij nodig moet. Normaal gesproken gaat hij elke keer naar buiten als hij geslapen heeft, maar nu geeft hij het tussendoor soms zelf aan, dat gaat ook nog wel eens mis, maar het begin is er! 

De eerste schooldag

Vrijdag mocht Bruno dan voor het eerst mee naar mijn werk, school dus. 
Gelukkig kon ik ’s morgens en aan het eind van de dag met Rianne meerijden  zodat we nog niet meteen met de trein hoefden. 
Uit de auto gestapt wilde ik hem meteen laten plassen, maar door alle opwinding (en het regende ook nog) lukte dat niet. 
Binnen werd hij van alle kanten bewonderd en geaaid. Vanaf mijn schoot liet meneer dat allemaal welgevallig  over zich heen gaan. Voor het raam had ik een grote doos staan met een deken erin. Toen hij wat suffig werd heb ik hem daar in gelegd, maar hij ontdekte meteen dat het wel een heel leuk geluid maakte als hij tegen de kanten opsprong. Ook eraan knagen was leuk.. Dus slapen was er niet bij. Nog maar een keer geprobeerd hem uit te laten en ja hoor heel netjes een plasje gedaan. Nadat ik de doos onder mijn bureau heb gezet, heeft hij een poos geslapen . Toen het pauze werd en erg druk om hem heen, was hij weer klaarwakker. Naast de deur van mijn kantoortje is een raam tot aan de grond, waardoor hij in de gang kon kijken naar iedereen die er langskwam. Dat vond hij reuze interessant. En de leerlingen vonden het helemaal geweldig, zo’n lief hondje! Ik (of was het Bruno?) heb de hele dag veel bekijks gehad, zelfs waren er meer telaatkomers dan anders. Ik weet niet of dat opzet was  (om bij mij binnen te moeten/mogen komen) of toch toeval Uiteindelijk heb ik de dag niet zo heel veel aan mijn werk gedaan, gelukkig is het wat administratie betreft op dit moment een rustige periode, dus dat kon wel voor een keer. Maar de doos ga ik toch vervangen door een bench, want ik ben bang dat als Bruno eenmaal ontdekt heeft dat hij hier wel heel gemakkelijk uit kan, ik hem daarin niet meer vast kan houden. 

Vanaf donderdag slaap ik weer in mijn eigen bed (zalig) omdat Bruno ’s nachts toch niet wakker werd. De eerste nacht ging het goed, maar gisteren begon hij om half 5 te huilen. Ik hoorde het niet maar Karin wel. Zij heeft hem uitgelaten en toen even met hem gespeeld. Daarna ontdekte ik pas wat er aan de hand was en ben verder op de bank gaan slapen. Heb hem niet meer gehoord totdat het half 7 was, redelijk normale tijd. Afgelopen nacht precies hetzelfde. Karin maakte mij wakker en ik heb hem uit gelaten en daarna meteen de bench weer in. Hij zeurde even maar viel toch weer in slaap tot 7 uur. (ik op de bank voor de zekerheid). Ik had mijn wekker op 6 uur staan maar dat ga ik nu veranderen in half 5, dan laat ik hem uit en ga weer terug naar bed, even kijken hoe dat gaat. 

Donderdag is Bruno met Karin mee geweest naar de markt. Kleine stukjes wandelen en op de markt waar het heel druk was, op de arm. Hij kreeg weer veel aandacht en dat is natuurlijk altijd leuk. Volgens Karin ging het best wel goed. 

Zonet voor het eerst een eindje gewandeld over straat, met Bruno aan de lijn. Het uitlaten achter in de tuin deed ik al aan de lijn, dus hij was het wel een beetje gewend. Nu moest hij dus een richting op waar hij nog niet geweest was. Af en toe bleef hij helemaal stil staan en wilde hij terug, maar als ik hem dan riep dan liep hij toch weer door. Wel alle kanten op en niet netjes naast mij, maar dat komt nog wel. Volgens de boeken moet je als hij te ver vooruit loopt en dus te hard trekt, stil blijven staan en zijn aandacht proberen te krijgen en daarna weer doorlopen. Nou hij had zo veel afleiding onderweg, dat het dus helemaal niet lukte om oogcontact te krijgen. Hij bleef wel even staan als ik zijn naam riep, maar ik had niet echt het gevoel dat hij mij zag staan. 

Buiten spelen vindt Bruno nog steeds helemaal geweldig. Alle blaadjes worden besnuffeld en ook het meeste mos uit het gras verwijderd, toch handig zo’n hondje  Lekker rennen op het gras en achter de bal aan . Dat rennen gaat in levensgevaarlijke rondjes. Echt zo hard, dat hij bijna uit de bocht vliegt en hij knalt dan af en toe zomaar ergens tegen aan. 
Binnen wil hij het liefst, nadat hij een poosje gespeeld heeft op schoot zitten/liggen. Hij begint de gewoonte te ontwikkelen om voor de bank te gaan staan (met zijn pootjes op de bank). Daarop reageren wij meteen met, af – foei enzo. Als het dus op die manier niet lukt om opgetild te worden, dan gaat hij heel netjes voor een van ons zitten, net zolang totdat je hem dan beloond voor het goede gedrag en hem optilt. Wie kan zo’n lief kopje nou iets weigeren, hij is zo uitgekookt.. 

Woensdag

Even weer een update van de avonturen van Bruno. 
Hij heeft nu het rennen door de tuin ontdekt. In het begin bleef hij angstvallig op de stoep. Ik had een grote voetbal gepakt en was daar samen met hem mee aan het spelen . Op een gegeven moment rolde de bal op het gras en toen bleef hij aan de kant staan omdat hij niet met zijn pootjes op het nog natte gras durfde (zo leek het). 
Dat was maar een paar keer en toen had hij door dat je op het gras nog fijner kunt rennen en over de kop rollen. Hij is nu niet meer te houden als we naar buiten gaan. 
Meestal als hij zijn slaap uit heeft til ik hem uit de bench en dan breng ik hem naar het plekje voor de p&p. Hij bleef gewoon heel rustig in mijn armen en deed daarna wat hij moest doen. Als we dan weer terugliepen (aan de lijn) rende hij heel hard om maar zo snel mogelijk naar binnen te kunnen. Nu spartelt hij zelfs al op de heenweg tegen, zo gauw als hij het gras ziet wil hij rennen. Daar trap ik natuurlijk niet in (eerst p&p), maar het is wel grappig om te zien hoe snel of hij alles doorheeft. 

Zondag had ik even de kamer gestofzuigd, toen hij in de bench lag. Hij vond het wel raar en keek heel nieuwsgierig naar wat ik en het apparaat aan het doen waren. Gisteren vond ik het ook even nodig om te stofzuigen en ik dacht; hij weet wat het is dus ik doe het gewoon terwijl hij rondloopt. Eerst zat hij heel nieuwsgierig aan het mondstuk te snuffelen en ook vond hij het grappig dat het ding steeds zo heen en weer ging. Wat er precies gebeurde weet ik niet, in een keer sloop hij naar de bench en meteen begon hij daar te poepen, echt zonder aanleiding. Ik heb hem meteen opgetild en naar buiten gedaan. Daarna alles opgeruimd en verder het stofzuigen afgemaakt toen hij in de bench lag. 
Dat was de eerste keer dat hij in de bench iets deed. Vanmorgen toen ik wakker werd en hem wilde uitlaten, lag de hele bench weer vol. Hij had helemaal niet gepiept of zo, dus ik snap er niks van. Gisteren (en daarvoor ook al) had hij wel last van zijn darmen, heeft nog steeds diarree, al leek het wat beter te worden. 
Misschien heeft het allemaal toch met de brokjes te maken. Vanaf vanmorgen ga ik over op het voedingsschema wat ik indertijd ook bij Bobby gebruikt heb. Hopelijk gaat het dan allemaal beter. 

Het slapen gaat nog steeds perfect. We (Karin) laten hem om half 11 uit en dan gaat hij de bench weer in (eigenlijk slaapt hij bijna de hele avond) en ik hoor hem de hele nacht niet. ’s Morgens om 6 uur (gisteren was het zelfs half 7 ) haal ik hem er dan uit en tot aan vanmorgen ging dat elke keer goed. Morgenvroeg moet ik maar weer even extra alert zijn en gewoon 6 uur aan houden. Want die ongelukjes zijn natuurlijk niet leuk, ook niet voor hem denk ik. 

Gisterenmorgen toen ik terugkwam van mijn werk, (ik was iets langer weggebleven dan gepland) was hij helemaal wild in zijn bench aan het stoeien met zijn kussen en het kratje wat ik er in gezet heb om de ruimte de eerste tijd wat te verkleinen (advies van Klaske, dank je!). En nu heeft hij dus ontdekt dat het wel lekker is om aan de hoekjes van het kussen te knabbelen. Hopelijk leer ik hem dat snel af, want dat ziet er natuurlijk n iet uit, van die afgeknaagde kussens. Ik geef hem trouwens wel een kauwbot in de bench, maar soms heeft hij dus toch andere voorkeuren. 
Verder is hij altijd heel rustig in de bench, hij slaapt daar voornamelijk maar ik zet hem er tussendoor ook wel eens in en soms loopt hij er ook uit zichzelf naar toe. 

Nieuwste leuke spelletje is dus met de grote voetbal buiten rennen en rollen. Zijn meest favoriete plekje is toch bij een van ons op schoot, lekker doezelen. 
Maar ook binnen spelen met de bal en het piepbeest zijn nog steeds helemaal ‘je-van-het’ voor Bruno! 

Zondag

Het slapen gaat al veel beter. Er komt geen h&p-concert meer als hij in de bench ligt. Eerst laat ik hem op schoot een beetje indoezelen en dan leg ik hem in de bench en slaapt hij gewoon verder. De tweede nacht werd hij om 3 uur wakker en heb ik hem uitgelaten. Hij deed netjes alles buiten, daarna de bench in en hier huilde hij heel even. Dat ging snel over nadat ik even bij hem was blijven zitten. Hij heeft tot 6 uur geslapen, weer eruit en even eten en spelen. Toen nog weer tot 8 uur geslapen (en ik ook). Het was zaterdag en dat wist ons slimme hondje natuurlijk  

Vrijdag ging het met de poepjes en plasjes (p&p) heel goed. Het gebeurde maar één keer dat hij per ongeluk binnen iets deed. Zaterdag was dat jammer genoeg wat minder. Hij had diarree en misschien kwam het daar wel door, wie weet…  ? 

Zaterdag kwamen Tom en Steven langs om Bruno te bewonderen. En dat vond Bruno natuurlijk heel leuk. Eindelijk iemand van ongeveer zijn eigen formaat waar hij achteraan kon rennen  en tegen op springen. Tom vond dit wat minder, hij was heel erg bang. Steven de bink durfde het zelfs om met Bruno te gaan spelen. Dat betekent dat hij af en toe een speeltje aan Bruno gaf. Omdat Bruno hierop een beetje te enthousiast reageerde, maakte Steven elke keer dat hij weer uit de buurt van Bruno kwam. Dat lokte Bruno natuurlijk uit om achter Steven aan te rennen en tegen hem te blaffen. Als Steven dan weer ‘veilig’ op de stoel of op de bank zat, was hij wel heel trots  op zichzelf omdat hij ‘met Bruno gespeeld had’. 
Tom vond het heel eng. Toen Bruno in de bench lag te slapen durfde hij wel in de buurt (op 1 meter) van de bench te komen en vond hij de puppy ook echt lief. “Bruno – slaap – moe“, kon hij al zeggen. Maar als Bruno zich alleen maar omdraaide, dan vloog Tom in paniek in de armen van mamma Nienke. Tijdens het eten zat Tom in de kinderstoel, en Bruno was onder die stoel naar de riempjes (van de kinderstoel) aan het happen. Af en toe raakte hij dan de voet van Tom aan  . Hierdoor verdween Tom’s eetlust à la minute en hij wilde alleen nog maar op schoot zitten. 

De nacht van zaterdag op zondag was helemaal perfect. Hij lag om 23 uur al te slapen. Om 4 uur werd ik wakker en was verbaasd dat ik nog niks had gehoord. Ik heb nog even gewacht of er echt geen geluid kwam en heb toen nog tot 6 uur geslapen. Bruno jankte een heel klein beetje en ik heb hem opgepakt en even buiten gezet. Daarna wat te eten gegeven en even gespeeld. Hij werd meteen al weer slaperig en toen heb ik hem maar weer in de bench gestopt en daar heeft hij nog tot 8 uur geslapen.Dat kwam natuurlijk omdat het zondag is, lekker uitslapen. 


We hebben ontdekt dat Bruno ervan houdt om lekkere wilde spelletjes te doen, vooral met een oud badlaken. Daar rent hij achteraan en hapt hij in, soms wordt hij er helemaal ingerold. 



Verder vindt hij het erg leuk om op schoot te liggen en dan in slaap te vallen. 


Hij heeft al veel speeltjes gekregen, o.a. een piep-varkentje, die vindt hij helemaal geweldig. Daarmee gaat hij zelfs al apporteren (er achteraan rennen en dan weer terugbrengen). 
In de bench geef ik hem nu een kauwbot, omdat hij vanmorgen begon met het bijten in zijn kussen. Dat hielp meteen, ik hoop dat hij zo slim blijft, want dan leert hij alles wel gemakkelijk. 
Het eten gaat steeds beter. Het water zit nu in de gewonen drinkbak en daar gaat hij, nog wel voorzichtig, maar toch geregeld naar toe om een paar slokjes te nemen. De brokjes week ik nog in water en doe ik in het kleinere dessertschaaltje. Als ik het er neer zet dan eet hij alles achter elkaar op. 

Volgende keer het vervolg op de belevenissen van en met Bruno.