Het is een tijd geleden sinds de laatste blog en dat komt niet omdat er niks gebeurt maar eigenlijk omdat er juist heel veel gebeurt (vooral druk op het werk) waardoor ik geen rust kon vinden om een verhaaltje er van te maken. Gelukkig is het nu vakantie en nu probeer ik weer iets op te schrijven.
Het eerste wat me te binnen schiet is de dag dat we de
naar binnen haalden. Dank zij Michel kregen we het ding dan eindelijk in de mand en in de kamer. Daar zou het een dag moeten staan voordat ik zou beginnen met de versiering. Bruno vond het heel handig zo'n boom binnen. Hij dacht; "nu hoef ik niet meer naar buiten voor mijn plasjes" en het eerste wat hij dan ook deed was de boom besproeien. Gelukkig bleef het maar bij één keer. Daarna hielden we het goed in de gaten als hij te dicht bij de boom kwam. Hij snuffelt nu wel elke keer aan de takken, maar daar blijft het (dank zij onze reactie daarop) bij. De kerststal laat ik dit jaar maar in de kelder staan, want om hem daar dan ook nog bij weg te houden kost mij te veel energie. Volgend jaar is hij misschien wel iets rustiger en kunnen we hem het beter uitleggen wat wel en niet mag.
Niet dat hij dat nu niet weet maar hij heeft nog steeds last van dwarse buien, puberteit denk ik, waardoor hij heel vaak de grens wil zoeken. Hij kan soms dagenlang heel gehoorzaam zijn en dan ineens is het weer helemaal gebeurd.
Hij heeft inmiddels al heel veel vriendjes gemaakt tijdens de wandelingen die we samen maken. Als ik hem los laat lopen (waar het kan) en we komen iemand tegen dan rent hij er heel enthousiast op af, loopt een rondje om de persoon heen om te kijken of er een hond bij hoort en als dat niet zo is komt hij meteen terug bij mij. Maar als er wel een hond is dan is hij niet te houden. Het is zo'n mooi gezicht als hij met andere honden aan het spelen is, en rennen dat hij kan. Vooral nu het een beetje glad is moet ik goed oppassen dat hij mij niet ondersteboven loopt.
Soms komen we ook honden tegen waar hij al bij voorbaat niks van moet weten. Dat ziet/voelt hij al van afstand. Eerst loopt hij er aarzelend naartoe en halverwege draait hij zich om en komt terug naar mij, als ik dan door loop in de richting van de andere hond dan negeert hij hem/haar zo veel mogelijk en loopt er zo voorbij. Als de andere hond toch op hem reageert kan hij behoorlijk tekeer gaan, echt grommen enzo, maar altijd met zijn staart tussen de benen en het duurt maar heel even, dan draait hij zich om en zoekt mij op en loopt verder.
Het spelen in de sneeuw bevalt Bruno heel goed, hij heeft nog niet heel zielig met een pootje in de lucht gestaan zoals Bobby altijd deed als het gesneeuwd had. Hij wil er ook elke keer weer op uit nu. Alleen regen, daar heeft hij nog steeds een hekel aan (net zoals ik)
Als we weggaan dan gaat Bruno altijd in de bench. Hij heeft dat al heel snel in de gaten, vooral als ik 's morgens naar mijn werk moet. Als ik hem heb uitgelaten dan gaat hij uit zichzelf al in de bench liggen en op de dagen dat hij mee moet (naar Doesburg of naar Winterswijk) dan krijg ik hem er bijna niet uit. Ik denk dat hij het niet zo leuk vindt om in de auto te zitten. Als ik in Winterswijk op het werk kom trekt hij ook meteen aan de riem, om te laten weten dat hij in de bench wil en daar krijg ik hem dan ook bijna niet uit als ik weer weg wil. Het zal wel heel veilig voelen voor hem denk ik.
Vorige week wilde ik even naar de bakker en ik had hem voor dat eventjes dat ik weg zou zijn niet in de bench gedaan, maar toen ik terugkwam lag hij er toch weer lekker in.
Een keer kwamen we terug van het boodschappen en toen kwam hij ons tegemoet in de bijkeuken, dat kwam waarschijnlijk omdat ik het deurtje niet goed dichtgedaan had, want het is daarna nooit meer gebeurd.
Deze week komen Tanja en Thomas logeren en zij nemen hun parkietje mee. Ik ben zo benieuwd hoe Bruno daar op zal reageren. Daarover zal ik in het volgende blog wel berichten.
Ik wens iedereen hele fijne kerstdagen
!
