Bruno en ik hebben er net een wandeling van 2 uur opzitten. Bruno is helemaal uitgeteld nu en dat gebeurt echt niet vaak.
Ik ontdekte dat het steeds langer duurt voordat ik een nieuwe blog schrijf. Eigenlijk gebeurt er ook niet zo veel opzienbarends in ons leventje met Bruno. Het kabbelt rustig door en veel blijft hetzelfde. Toch is het natuurlijk leuk om toch dingetjes op te schrijven. Een paar weken geleden had ik alle oude blogs nog eens terug gelezen en het is toch wel heel leuk omdat ik sommige dingen echt vergeten was
In januari waren Bruno en ik vol goede moed begonnen met de A-cursus omdat ik toch wel het gevoel had dat we meer met hem zouden gaan oefenen, als er zo'n 'stok' achter de deur was. We hebben er heel veel geleerd, echt wel 10x meer dan de eerste 'puppycursus' waar we al na 5 lessen zijn afgehaakt. Jammer genoeg deed Bruno het niet goed genoeg om examen te mogen doen. Vooral heeft hij heel veel problemen met 'volgen'. Zeker als er (zoals dat nou eenmaal is tijdens een cursus) heel veel andere honden in de buurt zijn waar je zo leuk mee zou kunnen spelen. De andere 'commando's' had hij heel snel door en dat ging ook (na een hele slechte start) tijdens de cursus meestal prima! Het meedoen met het examen en daarvoor het papiertje te halen was voor mij niet de voornaamste reden om aan de cursus mee te doen. Ik vind het dan ook niet erg dat we geen positief resultaat op papier hebben, maar qua luisteren is Bruno er heel erg op vooruit gegaan. Als ik nu met hem ga wandelen is het trekken ook al veel minder geworden en soms kan ik zelfs gewoon doorlopen als we een andere hond met baasje tegenkomen
Het valt mij ook steeds meer op dat andere baasjes/honden ook niet altijd even soepel door kunnen lopen als ze iemand tegenkomen. Dus we moeten maar gewoon leren leven met dat enthousiasme van Bruno, als hij straks echt oud gaat worden, wordt het vanzelf minder en ik denk dat we het dan nog gaan missen 
Verder gaan we tegenwoordig ook vaak samen fietsen. Ik heb een fietsmand voor achterop gekocht. Het lopen naast de fiets gaat prima, heel in het begin was ik nog wel eens bang dat hij van enthousiasme onder de fiets zou komen, maar na een paar hele kleine botsinkjes tegen de trappers weet hij nu waar hij moet lopen. Ook weet hij precies op welke plekken hij 'los' mag dat is ook heel grappig te zien. Als we er bijna zijn dan kijkt hij mij steeds zo vragend aan totdat ik uiteindelijk stop en dat gaat hij ook meteen heel netjes zitten, zodat ik zijn riem kan losmaken. Op de terugweg gaat hij meestal in de mand, omdat ik hem niet te erg wil vermoeien. Meestal merk je ook niet aan hem dat hij moe is, hij gaat altijd maar door. Als ik thuis kom na een uitgebreide wandeling of fietstocht, moet ik hem in de bench stoppen zodat hij even rustig gaat liggen, want anders blijft hij aandacht trekken, wil hij spelen.
Vandaag na het wandelen was hij wel moe, het laatste stukje deed hij steeds zijn pootje over de riem en daarmee geeft hij aan dat hij niet meer wil. Dat deed hij ook tijdens de cursus, als hij geen zin meer had (of moe was misschien).
Hij heeft ook weer een nieuw lievelingsplekje gevonden om te liggen. Het fijnste plekje is natuurlijk bij Karin op de bank, daarna komt de krantenbak, tenminste als er een fleecedeken in ligt met de geur van Tanja. Op de derde plek is het nu de poef die voor het raam staat. Als hij daarop gaat liggen kan hij meteen naar buiten kijken, soms legt hij zijn kop op de vensterbank en ligt een beetje naar de 'buren te gluren'. Als puppy was hij ook een paar keer op de poef gesprongen en in slaap gevallen, maar nadat hij er een keer af gevallen is tijden zijn dutje heeft hij er een hele poos niet meer op gelegen/gedurfd.
Bruno houdt heel erg veel van spelen met andere honden. Mensen zonder hond die we tegenkomen tijdens het wandelen zijn niet interessant, die loopt hij zo voorbij, maar elke hond die we tegenkomen moet getest worden of het spelmateriaal is. Een poosje geleden zijn we allebei 's morgens tijdens het eerste rondje (half 7 en met de slaap nog in de ogen) heel erg geschrokken van een hond in de buurt die net met zijn baasje naar buiten ging op het moment dat wij er langs kwamen. Toen zij naar buiten liepen deed iemand in dat huis het rolluik omhoog wat nogal lawaai maakte en van die combinatie is Bruno zo erg geschrokken dat hij niet meer bij die hond (en zijn familie) in de buurt durft te komen. Vanmiddag tijdens het wandelen kwamen wij ze tegen en Bruno ging er (bijna) met zijn buik over de grond langs. Een van de kinderen wilde Bruno aaien, maar hij wilde er helemaal niks van weten, zelfs met een koekje was hij niet te lokken.
De betreffende hond is een hele logge, grote, goedzak, daar kan het niet aan liggen.
En zo heb ik toch weer een heel verhaal kunnen opschrijven, De foto's van het wandelen heb ik op de Hyves staan en je kunt zien dat hij nog steeds fotomodel is. Hij blijft heel netjes zitten totdat ik de foto heb gemaakt, al draait hij jammer genoeg soms wel net zijn hoofd de verkeerde kant op, of heeft hij net zijn ogen dicht als ik afdruk
Ik ontdekte dat het steeds langer duurt voordat ik een nieuwe blog schrijf. Eigenlijk gebeurt er ook niet zo veel opzienbarends in ons leventje met Bruno. Het kabbelt rustig door en veel blijft hetzelfde. Toch is het natuurlijk leuk om toch dingetjes op te schrijven. Een paar weken geleden had ik alle oude blogs nog eens terug gelezen en het is toch wel heel leuk omdat ik sommige dingen echt vergeten was
In januari waren Bruno en ik vol goede moed begonnen met de A-cursus omdat ik toch wel het gevoel had dat we meer met hem zouden gaan oefenen, als er zo'n 'stok' achter de deur was. We hebben er heel veel geleerd, echt wel 10x meer dan de eerste 'puppycursus' waar we al na 5 lessen zijn afgehaakt. Jammer genoeg deed Bruno het niet goed genoeg om examen te mogen doen. Vooral heeft hij heel veel problemen met 'volgen'. Zeker als er (zoals dat nou eenmaal is tijdens een cursus) heel veel andere honden in de buurt zijn waar je zo leuk mee zou kunnen spelen. De andere 'commando's' had hij heel snel door en dat ging ook (na een hele slechte start) tijdens de cursus meestal prima! Het meedoen met het examen en daarvoor het papiertje te halen was voor mij niet de voornaamste reden om aan de cursus mee te doen. Ik vind het dan ook niet erg dat we geen positief resultaat op papier hebben, maar qua luisteren is Bruno er heel erg op vooruit gegaan. Als ik nu met hem ga wandelen is het trekken ook al veel minder geworden en soms kan ik zelfs gewoon doorlopen als we een andere hond met baasje tegenkomen
Het valt mij ook steeds meer op dat andere baasjes/honden ook niet altijd even soepel door kunnen lopen als ze iemand tegenkomen. Dus we moeten maar gewoon leren leven met dat enthousiasme van Bruno, als hij straks echt oud gaat worden, wordt het vanzelf minder en ik denk dat we het dan nog gaan missen Verder gaan we tegenwoordig ook vaak samen fietsen. Ik heb een fietsmand voor achterop gekocht. Het lopen naast de fiets gaat prima, heel in het begin was ik nog wel eens bang dat hij van enthousiasme onder de fiets zou komen, maar na een paar hele kleine botsinkjes tegen de trappers weet hij nu waar hij moet lopen. Ook weet hij precies op welke plekken hij 'los' mag dat is ook heel grappig te zien. Als we er bijna zijn dan kijkt hij mij steeds zo vragend aan totdat ik uiteindelijk stop en dat gaat hij ook meteen heel netjes zitten, zodat ik zijn riem kan losmaken. Op de terugweg gaat hij meestal in de mand, omdat ik hem niet te erg wil vermoeien. Meestal merk je ook niet aan hem dat hij moe is, hij gaat altijd maar door. Als ik thuis kom na een uitgebreide wandeling of fietstocht, moet ik hem in de bench stoppen zodat hij even rustig gaat liggen, want anders blijft hij aandacht trekken, wil hij spelen.
Vandaag na het wandelen was hij wel moe, het laatste stukje deed hij steeds zijn pootje over de riem en daarmee geeft hij aan dat hij niet meer wil. Dat deed hij ook tijdens de cursus, als hij geen zin meer had (of moe was misschien).
Hij heeft ook weer een nieuw lievelingsplekje gevonden om te liggen. Het fijnste plekje is natuurlijk bij Karin op de bank, daarna komt de krantenbak, tenminste als er een fleecedeken in ligt met de geur van Tanja. Op de derde plek is het nu de poef die voor het raam staat. Als hij daarop gaat liggen kan hij meteen naar buiten kijken, soms legt hij zijn kop op de vensterbank en ligt een beetje naar de 'buren te gluren'. Als puppy was hij ook een paar keer op de poef gesprongen en in slaap gevallen, maar nadat hij er een keer af gevallen is tijden zijn dutje heeft hij er een hele poos niet meer op gelegen/gedurfd.
Bruno houdt heel erg veel van spelen met andere honden. Mensen zonder hond die we tegenkomen tijdens het wandelen zijn niet interessant, die loopt hij zo voorbij, maar elke hond die we tegenkomen moet getest worden of het spelmateriaal is. Een poosje geleden zijn we allebei 's morgens tijdens het eerste rondje (half 7 en met de slaap nog in de ogen) heel erg geschrokken van een hond in de buurt die net met zijn baasje naar buiten ging op het moment dat wij er langs kwamen. Toen zij naar buiten liepen deed iemand in dat huis het rolluik omhoog wat nogal lawaai maakte en van die combinatie is Bruno zo erg geschrokken dat hij niet meer bij die hond (en zijn familie) in de buurt durft te komen. Vanmiddag tijdens het wandelen kwamen wij ze tegen en Bruno ging er (bijna) met zijn buik over de grond langs. Een van de kinderen wilde Bruno aaien, maar hij wilde er helemaal niks van weten, zelfs met een koekje was hij niet te lokken.
De betreffende hond is een hele logge, grote, goedzak, daar kan het niet aan liggen.
En zo heb ik toch weer een heel verhaal kunnen opschrijven, De foto's van het wandelen heb ik op de Hyves staan en je kunt zien dat hij nog steeds fotomodel is. Hij blijft heel netjes zitten totdat ik de foto heb gemaakt, al draait hij jammer genoeg soms wel net zijn hoofd de verkeerde kant op, of heeft hij net zijn ogen dicht als ik afdruk
