Hij speelt erg graag in de tuin en sinds kort heeft hij ontdekt dat hij over het gaas kan klimmen. Dit ontdekte hij waarschijnlijk een keer per ongeluk toen hij het eekhoorntje langs de tuin zag flitsen. De eekhoorn maakt elke dag een zelfde rondje langs onze tuin, door de heg, soms heeft hij (’s winters) een tussenstop in het vogelhuisje. Bruno zit dan altijd vol spanning voor het raam het beest te volgen. Deze keer was hij buiten toen de eekhoorn langskwam. Bruno rende er al blaffend op af, hij wilde alleen maar vragen of ze samen konden spelen, maar het eekhoorntje schrok er zo van dat hij de boom in vluchtte. Bruno bedacht zich geen seconde en sprong er achter aan. Toevallig zit het gaas rondom onze tuin op dat gedeelte bevestigd aan de boom waar de eekhoorn in zat en Bruno klom er als een kat tegen op. Aan het gaas had hij natuurlijk houvast maar toen het gaas ophield kon hij niet verder en viel (of hij liet zich vallen) over het gaas heen. De eekhoorn was natuurlijk al lang verdwenen, maar Bruno had een nieuwe vrijheid ontdekt. Hij liep nu in het pad naast onze tuin, waar elke keer kinderen en andere baasjes met hun hond lopen. Hij zag nu zijn kans om nog meer speelkameraadjes te (be)zoeken. Door het gaas met andere honden spelen is natuurlijk niet zo leuk.
Hij begrijpt nog steeds niet waarom wij zo boos op hem waren en hem meteen gingen ophalen en dat hij aan de riem moest.
De volgende keer dat hij het deed zat er een egel aan de andere kant van het gaas, hij hoefde niet eens een aanloop te nemen maar sprong zo over het gaas heen. Ook de egel wilde niet met hem spelen, waardoor hij teleurgesteld op zoek ging naar andere speelkameraadjes. Karin en ik wisten op dat moment niet waar hij was en Karin fietste de hele omgeving af op zoek naar de hond. Ze kwam zonder terug en bij een volgende controle in de tuin vonden we hem, wel aan de verkeerde kant van het gaas maar hij begreep niet hoe hij weer terug kon komen.
Sinds die dag heeft hij aan zijn halsband een plaatje met zijn naam en mijn mobiele telefoonnummer, ook mag hij niet meer los in de tuin als hij alleen is. Ik heb een lange lijn waar hij dan aan vast zit. Als we nu naar buiten gaan, loopt hij eerst naar alle hoeken van de tuin om te laten weten dat hij de boel bewaakt (blaffen naar alle kanten) en dan loopt hij naar de riem en pakt het in zijn bek, om aan te geven dat hij vast wil.
Een heel leuk spelletje is nog steeds achter de basketbal aan rennen. Zeker als de bal een beetje stuitert dan neemt hij het op zijn neus en als een profvoetballer balanceert hij, al rondjes rennend met de bal op zijn hoofd. Dat is zo’n mooi gezicht en ik probeer dit nog een keer op film vast te leggen. Meestal is hij moe tegen de tijd dat ik de camera klaar heb en is het spelletje afgelopen. Dit laatste ligt niet aan zijn conditie, maar zal met mijn snelheid te maken hebben.
Hij heeft ook weer een paar keer gezwommen vorige week toen het zo heel warm was. Eigenlijk ging het al iets gemakkelijker dan vorig jaar. We hadden een eind gewandeld en toen we bij de beek kwamen had hij dorst en rende meteen naar het water. Heel voorzichtig gooide ik het balletje er in en hij haalde het er meteen uit, daarna nog een paar keer en steeds verder totdat hij moest zwemmen. Eerst aarzelde hij maar hij ging het toch ophalen. Een eindje verderop is een niet zo hele diepe plas waar je rondom heen kunt lopen en waar hij zijn eerste zwemles heeft gehad. Ook daar gooide ik het balletje een paar keer in. Heel grappig was het dat hij eerst een rondje om de plas liep om te kijken waar hij het gemakkelijkst bij de bal kon komen, uiteindelijk sprong hij er toch in en haalde de buit binnen. Toch zal hij nooit een echte waterliefhebber worden denk ik, hij springt niet zo maar in het water, hij rent wel elke keer naar de plas toe als we gewandeld hebben en hij dorst heeft maar hij springt er nooit uit zichzelf in, zoals ik andere honden wel zie doen. Ook niet als hij met die hond aan het spelen is. Op het moment dat de andere hond in het water springt komt hij met een heel zielig gezicht naar mij toe alsof hij wil zeggen; waar is mijn vriendje nou, hoe kan ik nu verder spelen?
We hebben toen het minder warm werd ook al verschillende fietstochten gemaakt. Bruno gedeeltelijk in de mand achterop of aan de lijn naast de fiets en in hele rustige binnenwegen mag hij gewoon los rennen. Dat vindt hij echt helemaal geweldig! Heel leuk is het dat hij zo goed luistert als we op plekken komen waar hij nog nooit is geweest. Hij is dan een beetje onzeker denk ik en komt elke keer meteen als ik hem roep. Wel handig natuurlijk, zeker als er onverwachts toch een mede-weg-gebruiker aan komt.
Op een van de tochten kwamen we eerst een gezinnetje met 2 kinderen en een pony tegen. Omdat Bruno niet gewend is aan paarden riep ik hem meteen, want ik zag al beelden voor me van een steigerend paardje en een huilend kind en een vertrapte hond (beetje overdreven) maar hij kwam en ik deed hem aan de riem en hij bleef netjes zitten totdat de stoet voorbij was.
Een eind verder zag ik van veraf een galopperend paard met ruiter aankomen. Bruno had nog niks in de gaten en zat aan de andere kant van de weg te snuffelen. Ik riep hem maar hij hoorde het eerst niet, of wilde het niet horen. Uiteindelijk kwam hij toch maar toen was het paard al heel dichtbij en de ruiter riep dat ik de hond voor hem niet vast hoefde te doen. Bruno was erg onder de indruk van het grote beest (het was echt ook een heel groot paard) en bleef onaangelijnd netjes naast me zitten. Toen het paard een eindje verderop het bos in schoot kwam de moed van Bruno terug en rende hij er al blaffend hard achteraan, gelukkig maar tot aan de rand van het bos en daarna kwam hij meteen terug. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als hij het paard helemaal achterna was gegaan. Maar ja gelukkig heeft hij een naamplaatje met telefoonnummer…..
