De eerste week Bruno & Sam

Afgelopen zondag 17 december mochten we dan eindelijk Sam op halen, onze Hollandse Smous pup. Op zaterdag zijn we verhuisd naar ons nieuwe huis en het leek een heel goed idee om dan ook meteen met een nieuw gezinslid te beginnen.

We moesten ’s morgens al erg vroeg uit de veren want we hadden afgesproken dat we om 9 uur in Mill zouden zijn. Gelukkig was het niet erg druk op de weg en de reis verliep dan ook voorspoedig. De familie Den Hartog (eigenaar van de moeder van Sam) vond het wel erg dat ze afstand van alle pups moest doen. Sam was de op één na laatste die opgehaald werd.
Sam zelf vond alles best. Hij lag tijdens het koffiedrinken lekker rustig op mijn schoot.
In de auto begon hij heel erg te piepen, ik dacht dat hij misschien hoge nood had en we zijn dan ook gestopt om hem nog even uit te laten, maar daarvoor was hij veel te opgewonden. Dus toch maar weer in de auto en op weg naar Aalten.
Toen we Bruno gingen ophalen heeft hij de hele weg naar huis op  mijn schoot geslapen. Dat was er bij Sam niet bij, hij piepte bijna de hele weg en was erg onrustig. Ook erg nieuwsgierig zat hij steeds naar buiten te kijken naar alles wat er ‘voorbij vloog’.

Thuis deed hij netjes een plasje in wat ooit de tuin moet worden.  Daarna naar binnen kennismaken met Bruno. Sam is helemaal niet onder de indruk van zijn grote soortgenoot. Hij stapt er vrolijk op af en wil graag spelen. Speelgoed afpakken is hij ook erg goed in, dan komt hij heel sneaky aanlopen, zonder naar het voorwerp te kijken, een beetje snuffelend over de vloer en als hij het doel dan bijna bereikt heeft, komt er een bliksemsnelle uitval en loopt hij triomfantelijk met zijn speeltje weg. Als Bruno er dan achteraan loopt om het terug te pakken, schiet hij snel onder de bank, want hij heeft al ontdekt dat Bruno daar niet onder past.

Vanaf het begin is Sam heel open en stapt overal op af. Ook eet hij erg goed, als ik met de bak rammel komt hij al aanrennen. Dat is een erg leuk gezicht, Bruno is een slechte eter en raakt de brokken vaak een paar dagen niet aan, om dan in een keer alles in een keer op te eten wat hij gemist heeft.
Nu heeft Bruno wel elke keer de neiging om stiekem de puppybrokjes van Sam in te pikken.. en omgekeerd vindt Sam het heel interessant om ‘grote-honden-brokken’ te eten. Hij pikt er dan een uit de bak van Bruno  en rent daar mee naar zijn eigen bench om hier lekker op te gaan liggen knabbelen. Wat hij ook erg leuk vindt is, om in de bench van Bruno te kruipen en daar zijn geurtje achter te laten. Ik heb nog niet gezien dat hij echt een plasje daar heeft gedaan, maar ik heb het gevoel dat Bruno tegenwoordig nogal aarzelt voordat hij de bench in gaat, terwijl hij dat eerder altijd meteen deed als ik hem dat zei.

Voor Bruno was het een heftige week, allereerst de verhuizing met alles op een andere plek dan hij gewend is. Na een nachtje lekker slapen moest hij dan op eens heel vroeg er uit op zondagmorgen en in plaats van een extra lange wandeling (zoals vaak op zondagmorgen) werd hij even uitgelaten en moest daarna de bench weer in.
Toen Karin en ik thuiskwamen was hij dan ook zo blij dat hij ons weer om zich heen had, dat hij eerste helemaal niet in de gaten had dat we nog iemand bij ons hadden.

Wandelen met Sam gaat prima als Bruno erbij is, dan stapt hij heel parmantig mee, maar als ik alleen met hem ga wandelen blijft hij op zijn billen zitten alsof hij denkt ‘zie maar hoe je me mee krijgt, ik wil terug naar de warme kamer……’
Het is dan ook al een paar keer gebeurd dat hij na het wandelen binnen lekker uitgebreid ging zitten plassen. Gelukkig gaat het ook heel vaak goed, maar het is wel lastig om er steeds op tijd bij te zijn.

Het piepen houdt Sam ook goed vol. Als we hem even alleen laten komt er meteen een concert, ook kan hij gewoon in de kamer gaan zitten piepen en als je hem dan optilt en op schoot neemt wordt hij rustig en valt lekker in slaap.
Ook als we ’s avonds naar bed gaan, komt er eerst een klein concert van Sam vanuit de bench. Hier trekken we ons niet zo veel van aan. De 2de avond dat dit gebeurde was het piepen wel zo heftig dat ik toch maar even naar beneden ben gegaan. Hij had toen in de bench gepoept, boven op de kist die ik er in heb staan om de slaapruimte iets kleiner te maken.
Woensdagmorgen gebeurde er ook zoiets. Ik had nu als afscheiding het rekje van de fietsmand halverwege de bench vastgemaakt. Hij had op zijn slaapdeken gepoept en probeerde nu dat dekentje door de tralies van het rekje te proppen waardoor zowel hij zelf als de hele bench vol poep zat.
Dat was niet zo prettig wakker worden voor mij, maar ja voor Sam ook niet waarschijnlijk.

Een paar keer is het nu gebeurd dat hij uit zichzelf in de bench ging liggen slapen, meestal om ongeveer 1 uur ’s middags, dan is hij echt uitgeteld en dat vind ik wel lekker omdat ik dan even de handen vrij heb om iets anders te doen.

Bij Bruno lijken wel vadergevoelens naar boven te komen. Hij helpt in elk geval wel met opvoeden. Als ik Sam een paar keer achter elkaar ergens voor bestraf en hij doet het toch weer dan komt Bruno in actie. Met zijn snuit corrigeert hij Sam. Ook op andere plekken gebruikt Bruno zijn ‘gezag’ als hij bijvoorbeeld alleen op het kussen wil liggen dan wordt Sam langzaam maar zeker er af geduwd.
Sam is beslist niet bang voor Bruno en het stoeien tussen hen gaat soms best wel hard, maar Sam komt gewoon weer terug. Ook daagt hij de stoeipartij vaak uit.

Ik hoop dat het zo goed blijft gaan tussen hen.

En de naam is Sam

Vandaag zijn Karin en ik weer naar Mill geweest om naar de pups te kijken en natuurlijk om ze te knuffelen. Dinsdag had ik gehoord dat het hondje met het paarse bandje van ons wordt. Hij heet officieel Leike, maar we gaan hem thuis Sam noemen, dat wordt dus zijn roepnaam.
Toen we binnenkwamen lagen alle hondjes te slapen, behalve Leike. Hij zat middenin de uitloop van de kist en het leek net alsof hij op ons zat te wachten. We mochten hem er natuurlijk uithalen en lekker met hem knuffelen

Daarna werd hij een beetje onrustig en heb ik hem teruggezet in de kist. Een van zijn broertjes krijgt als naam Rakker en die naam doet hij alle eer aan. Hij sprong steeds tegen de kant van de kist op en wilde eruit gehaald worden.
Ook wil hij steeds spelen met zijn broertjes. De rest lag op een hoop lekker te slapen, maar hij ging er steeds weer naar toe en trok een oren, staartjes en andere (in mijn ogen pijnlijke) uitsteeksels om de rest wakker te maken.
Op den duur lukte het en was het een hele vrolijke boel om alles door elkaar zien te rollen en springen. Ze mochten ook uit de kist en liepen de hele kamer rond. Ook vonden ze het nog prettig om onder Tooke te gaan hangen en te proberen om bij haar nog iets te drinken.
Leike was nogal moe en bleef lekker in de kist liggen

Ook hij kreeg later de smaak te pakken van het spelen en drentelde samen met zijn broertjes rond en snuffelde overal aan, vooral schoenen zijn erg interessant en happen in de vingers of er aan likken is ook een hele leuke bezigheid voor kleine hondjes.
Zondag 18 december gaan we hem ophalen. Hopelijk is de verhuizing dan achter de rug en kunnen we met zijn allen samen een nieuwe start maken in het nieuwe huis.

De meest rechtse is Sam/Leike

Gezins uitbreiding

Vanmiddag zijn Karin en ik naar Mill gereden omdat daar een nestje was met 5 Hollandse Smous pups, allemaal reutjes. We kregen hierover vorige week een telefoontje met de melding dat wij voor een van de pups in aanmerking komen, omdat we nu bovenaan de wachtlijst stonden.

Mama smous Tooke is echt een goeie moeder hebben we gezien. Ze zorgt erg goed voor haar kleintjes en ze is ook erg aanhankelijk. Ik was haar aan het aaien en als ik mijn hand even terug trok om een van de pups te aaien dan stootte ze met haar snuit tegen mijn hand, alsof ze zeggen wilde; ga door.

De pups zijn zo lief en lekker mollig.
Over een week of 4 gaan we kijken hoe ze gegroeid zijn

Jammer dat ze zo ver weg wonen, de heenreis duurde 1,5 uur en de terugreis 2,5 uur dank zij de files rondom Arnhem.

Bruno had heel goed in de gaten dat we 'vreemde luchtjes' bij ons hadden toen we thuis kwamen. Ik ben wel heel benieuwd hoe het straks zal gaan met die 2 samen.

Blijde gebeurtenis

Vanavond heeft Kita 7 pups gekregen, de vader heet Bram. Ik mocht meekijken via de webcam wat natuurlijk heel erg leuk is. Gelukkig ging het allemaal goed. De pups van Bruno& Kita waren alledrie dood geboren. 
Ik kan me voorstellen dat iedereen in Holten opgelucht is omdat het nu wel goed is gegaan. 

Met Bruno gaat het ook prima. Hij is heel goed hersteld van zijn operatie. Ik kan niet veel verandering merken in zijn karakter. Wel heb ik het idee dat hij minder conditie heeft, zeker als we een eindje gaan fietsen. Misschien komt dit ook doordat het de laatste tijd nogal warm was voor de tijd van het jaar. 
Over het algemeen is Bruno rustig maar als we anderen tegenkomen kan hij nogal onberekenbaar zijn. Ik moet me altijd goed voorbereiden want het kan zo maar zijn dat hij me ondersteboven trekt. 
Ik heb nog niet gemerkt dat hij weer achter de vrouwtjes aan zit. Wel loopt hij de laatste 2 weken weer heel erg te snuffelen als we aan het wandelen zijn. Zijn neus moet bijna zo ruw zijn als schuurpapier zo schuurt hij daarmee over de grond. 
Verder vind ik wel dat hij erg goed luistert. Dus misschien toch wel iets verbetering..?? 

De laatste paar weken hebben Karin en ik de gewoonte om na het eten naar ons nieuwe huis te wandelen. Bruno is dan helemaal wild en door het dolle heen als we allebei gaan wandelen met hem en ook weet hij volgens mij precies waar we dan naar toe gaan. Hij rent het hele huis door en het lijkt erop dat hij het daar helemaal geweldig vindt. 

Tegenwoordig vindt Karin het weer goed dat hij op de bank bij haar ligt en dat doet hij nu ook als zij al naar bed is. Hij slaapt nu dan ook als een blok op de plek waar Karin net gezeten heeft. Het probleem van het verharen bij hem is nog steeds niet opgelost. Vorige week is hij weer geplukt en dat was wel nodig, zijn haar was erg lang geworden en de vacht erg dik. Ik had gehoopt dat na deze trimbeurt de rui over zou zijn, maar helaas is dat niet zo. 

Ik denk dat we daar dan maar mee moeten leven. In het nieuwe huis heeft Bruno ook een buurhond, gelukkig vrouwelijk, en na de eerste kennismaking konden ze het heel goed met elkaar vinden. 
Hopelijk blijft dit zo. 

De derde dag

Vandaag is het de 3de dag na de operatie van Bruno. Tot nu toe gaat het prima. Hij is heel erg rustig, veel slapen en tegen mij aan hangen. Dat slapen komt goed uit, omdat ik een beetje grieperig ben en veel op de bank lig. Dan gaat hij lekker voor me op de grond liggen en wil dan wel graag dat ik met mijn hand over zijn kopje kriebel. 







’s Nachts heeft hij de kap op en het hemdje aan. Dubbele zekerheid dat hij niet aan zijn wond gaat likken/bijten. Als ik er bij ben overdag laat ik toch de kap om, want je weet maar nooit…. Ik vind het een eng idee dat hij iets kapot zou kunnen bijten. Als we gaan wandelen mag hij alles af. In het begin liet ik de kap/hemdje aan, zodat andere baasjes ook konden zien dat er iets met hem was. Ik was erg bang voor onstuimige reacties van loslopende honden. Dat werkte gelukkig heel goed. 
Het nadeel van de kap tijdens het wandelen is dat hij overal tegenaan stoot en dan ook niet even lekker aan struiken kan snuffelen. Daarom nu geen kap meer tijdens het wandelen, maar wel het hemdje, opgestroopt natuurlijk, anders kan hij niet p&p. 
In het begin vond hij de kap maar niks en probeerde het er met zijn pootje af te duwen/krabben maar dat was maar heel even en nu geeft hij er niks meer om. Hij slaapt er gewoon mee en af en toe, als hij te enthousiast is, botst hij wel tegen stoelen en banken, maar het valt reuze mee. 

De eerste 2 dagen moest hij 2 pijnstillers slikken. Volgens de dierenartsassistente zat er een lekker smaakje aan en zou hij dit beschouwen als een koekje/beloning. Mooi niet dus. Eerst bood ik het aan als iets lekkers, extra’s maar hij snuffelde even en liep weg. Daarna in een plakje kaas, de kaas was op en het tabletje lag op de grond. Toen in een stukje brood met leverpastei, hetzelfde als met de kaas. 
Daarna heb ik een boterham met leverpastei gesmeerd, met onder de leverpastei de tabletjes. Het brood sneed ik in hele kleine hapklare brokjes. Dit heb ik een poosje laten staan om de verkeerde geur van de tabletten te verdoezelen. Daarna deed ik er nog een paar gewone brokjes bij en gaf het aan hem in de voerbak. Hij at alles achter elkaar op, ook de tabletjes en de brokjes. 
De tweede dag meteen dezelfde truc maar weer toegepast, maar ja Bruno is erg slim. Toen hij klaar was met eten, vond ik op de vloer nog één tabletje. Opnieuw een stukje brood met leverpastei en tabletje gesmeerd, daarom heen weer een plakje kaas. Ik liet hem allerlei kunstjes doen, zoals zit, af, naast, totdat hij een beloning verwachtte en die kreeg hij. Gelukkig was hij toen zo afgeleid dat hij de hele hap in een keer doorslikte, dus met tabletje. 
Het kost tijd en je moet een beetje creatief zijn, maar dan lukt het uiteindelijk. Gelukkig dat het niet zo afliep als in maart met het tabletje tegen wormen. 

Vanmorgen zat hij al weer te wachten op zijn boterham met leverpastei, maar helaas voor hem is dat alleen voor speciale gelegenheden. Hij moest het weer doen met zijn gewone brokken. Die liet hij dan ook maar staan. Geen probleem, vanmiddag zet ik de bak met brokjes gewoon weer klaar en als hij dan honger heeft, eet hij ze vanzelf wel op. 

Vakantie

Bruno is de hele week al een beetje van slag. Karin is op vakantie en hij vindt het maar vreemd dat wij nu met zijn tweetjes zijn. Zeker na het avondeten, want dan is het de gewoonte dat Karin met hem gaat wandelen. Hij loopt dan heel onrustig heen en weer. Als ik dan de riem pak dan kijkt hij me aan alsof hij zeggen wil; hier klopt iets niet… 
’s Morgens loopt hij om de haverklap naar de gang en (als hij de kans krijgt) naar boven om te kijken waar Karin nou blijft. Dan gaat hij weer voor het raam zitten en maar kijken en heen en weer dribbelen. 
Als ik dan vraag; waar is Karin, wordt hij helemaal gek, dan rent hij naar de deur en naar het raam aan de voorkant, daar zet hij de poten op de vensterbank alsof hij haar daar zou kunnen zien aankomen. Hij snapt er echt helemaal niks van. 

Nog een voor hem onbegrijpelijke gebeurtenis; zijn basketbal en lievelingsspeelgoed is verdwenen. Nergens meer te vinden. Als hij naar buiten gaat loopt hij de hele tuin door en maar snuffelen en zoeken maar helaas is het niet te vinden. Nu komt hij wel elke keer met een klein tennisballetje, maar dat is toch lang niet zo leuk. 

Daarom ben ik vanmiddag naar Intertoys gegaan en heb daar een nieuwe bal gekocht. Kostte maar 4,95 dus dat viel erg mee. Ik wilde meteen een ‘naald’ kopen voor de ballenpomp, maar er waren zo veel verschillende soorten dat ik niet wist welke ik moest meenemen. De nieuwe bal was redelijk hard en toen we thuis kwamen, was Bruno helemaal gelukkig. Meteen rennen en hooghouden, hij had de smaak weer helemaal te pakken. 
Omdat de bal toch niet hard genoeg was naar mijn zin, en ik bang was dat hij er dan in zou kunnen bijten, ben ik met de pomp nog een keer naar Intertoys gegaan voor een nieuwe ‘naald’. Deze kreeg ik gratis mee, wat ik erg aardig vond. 
Thuisgekomen de bal meteen opgepompt en net toen ik dacht dat hij hard genoeg was, hoorde ik ineens psssttt.. hij liep leeg. Bleek dat de naald was afgebroken en in de bal bleef steken, balen… Ik kreeg het er niet meer uit. Nu was de bal helemaal zacht, stuiterde niet meer en hij kon hem nu in zijn bek pakken waardoor de bal het zeker niet zou overleven. 
Ik weer op de fiets, nu maar naar Navis de sportwinkel. Daar heb ik een setje naalden gekocht en gelukkig kon ik de bal weer oppompen en we hebben samen nog een hele poos lekker gespeeld. 
Nu is Bruno helemaal moe en ligt in de bench te slapen. 

Gelukkig één hondeprobleem opgelost, de andere volgt over een week of 2,5

Bijkletsen

Het is al weer een tijdje geleden dat ik iets op ‘papier’ heb gezet. Natuurlijk gebeurt er genoeg en hebben we nog steeds elke dag heel veel plezier met Bruno. 
Dank zij het mooie weer hebben we er al weer verschillende wandelingen opzitten. Bruno vindt het allemaal prima, of we nu 10 km. wandelen of een eind gaan fietsen. 
Als hij merkt dat ik van plan ben om weg te gaan dan is hij altijd enthousiast. Zeker als hij ziet dat ik mijn wandelschoenen (voor de langere afstanden) aantrek, dan is hij helemaal door het dolle. Ook als de fiets wordt klaargezet, kan ik hem bijna niet rustig krijgen. Natuurlijk blijf ik oefenen om hem te kalmeren en ik moet eerlijk zeggen dat hij steeds sneller doorheeft wat ik van hem wil, dat is erg leuk om te zien. 
De laatste paar dagen merk ik dat hij nogal onrustig is en volgens mij komt dit omdat hij weer aan een vrouwtje toe is. Zijn hormonen spelen op. Ik wilde hem laten castreren en heb met de HSC overlegt of hij nog beschikbaar moet blijven voor de fok. Jammer genoeg is dat wel zo en daarom moeten we nog een poosje geduld hebben voordat de operatie echt gepland kan worden. Ik ben er van overtuigd dat het voor hem veel beter is. Ook denk ik dat we straks een veel rustigere hond krijgen. 
Als hij zo hyper / druk is, kan ik hem ook niet los laten lopen. Het gebeurt dan nog al eens dat hij er in een keer tussenuit schiet en niet terugkomt als ik hem roep. Zeker in gebieden waar ik niet zo goed de weg weet is dat lastig omdat ik dan niet precies weet waar wel of geen auto’s rijden. In rustigere tijden komt hij altijd meteen als ik roep en loopt hij ook niet zo ver bij me weg. 
Gisteren toen Karin thuis kwam van het werk rende Bruno heel enthousiast naar de deur en ik schonk er geen aandacht aan, omdat ik dacht dat hij haar wilde begroeten. Maar nee hoor, meneer schoot als een pijl uit de boog langs haar heen de weg op. Hij luisterde niet toen Karin hem riep en ze moest hem bij de buren weer ophalen. 
Ik heb de laatste tijd heel vaak geoefend met hem voor de open achterdeur. Hij moet dan op de mat blijven zitten totdat ik zeg dat hij mee mag en dat ging redelijk. Zelfs gisterenmorgen toen hij zag dat de overburen op de fiets weggingen bleef hij netjes zitten. Zijn gedrag is erg onvoorspelbaar, de ene keer gaat het goed en de andere keer helemaal niet. 
Zo gaat het ook met de kinderen, de ene keer kunnen ze rustig spelen met hem in de buurt en de andere keer is hij de hele tijd erg vervelend en zit hij achter de kinderen aan te vangen, wat zij dan weer niet leuk vinden. 

Maura moet zelfs vaak huilen als ze Bruno ziet. Hij is dan ook altijd erg enthousiast om haar te begroeten en daar is Maura dan weer niet van gediend. Als Bruno rustig is dan gebeurt het wel vaak dat Maura haar vingertjes in zijn bek legt die hij dan heel zachtjes gaat aflebberen. Dit vindt Maura wel leuk en ze steekt dan elke keer opnieuw haar handjes uit naar hem, maar alleen als hij ook echt rustig is. 
Het is nu ook al een paar keer gebeurd dat Steven en Tom met hem hebben gewandeld. Hiermee bedoel ik dat een van hen alleen de riem vasthoudt als we aan het wandelen zijn. Bruno vindt het prima en het lijkt net alsof hij er rekening mee houdt dat hij niet moet trekken, omdat de jongens hem dan niet zouden kunnen bijhouden. 
Als ik dit zo terug lees valt me toch weer op dat Bruno eigenlijk 2 gezichten heeft. Hij kan heel rustig zijn en eigenlijk is dat meestal. Maar als hij veel aandacht krijgt of als het ergens druk is / veel kabaal dan wordt hij ook druk / hyper. Als iemand hem wil aaien dan kan hij ook verschillend reageren. De ene keer gaat hij helemaal springen en wild doen, zodat het aaien uiteindelijk niet lukt, maar soms gaat hij ook netjes zitten of liggen (soms zelfs op zijn rug) en laat hij het toe. 
Het vervelende is dat ik van tevoren niet kan inschatten hoe hij zal reageren. Meestal zeg ik dan ook dat Bruno het niet leuk vindt om geaaid te worden als iemand het vraagt. Ik wil niet het risico lopen dat hij iemand pijn doet, al zal hij dat niet met opzet doen natuurlijk. 
De laatste tijd lukt het veel vaker om hem rustig te houden als ik iemand tegen kom die ook met de hond aan het wandelen is. Als de mensen dan maar niks zeggen dan loopt hij ook gewoon door. Zo gauw hij aandacht krijgt van anderen dan is het mis, dan is hij niet meer te houden. Eerder was dat echt verschrikkelijk, hij ging altijd op de hond af en afhankelijk van welke hond het was kon hij er dan in een keer tegen gaan grommen of juist aangeven dat hij wilde spelen, maar in beide gevallen ging het altijd veel te hard en heftig. De andere baasjes zijn daar dan weer niet van gediend en dan voelde ik me altijd wel erg ongemakkelijk. 
Vandaag trouwens heb ik een eind gefietst met hem en toen was het weer heel anders. Hij kon zo maar in een keer ‘op de rem’ gaan en dan heel rustig snuffelen in de berm zonder dat hij eigenlijk iets hoefde te doen. Ook als hij maar iets van hond zag of rook onderweg trok hij me bijna van de fiets af. Dit was echt ongewoon gedrag en ik hoop dan ook dat deze periode snel weer overgaat want dat is alleen maar lastig. 

De puppy's van Bruno en Kita

Gisterenmorgen (zaterdag) had ik een berichtje van Julia. Ze krabbelde dat de puppy's van Kita geboren zouden gaan worden. 

Julia heeft de hele morgen bij de werpkist gezeten om Kita op haar gemak te stellen en ik kon via msn en haar laptop zien hoe het met Kita ging. Het wachten duurde erg lang, (meestal duurt het wel een hele dag voordat uiteindelijk de pups geboren worden) dus heb ik msn maar weer uitgezet en ben andere dingen gaan doen. Tussendoor natuurlijk wel elke keer kijken of er al nieuws was. 
Aan het eind van de middag hebben we weer contact gemaakt en om ongeveer kwart over zes werd de eerste pup geboren. Jammer genoeg leefde hij niet meer. Vlak daarna kwam de tweede, hij zat verkeerd om en leefde ook niet. We waren erg geschrokken en hebben de laptop maar een poosje uitgezet om iedereen even bij te laten komen van de schrik. Om ongeveer 9 uur hadden we weer opnieuw contact en maar hopen en duimen dat de andere het wel zouden overleven. Helaas werd ook de derde dood geboren. Het waren dus 3 puppy's en niet 4 zoals ik eerst schreef. Ze hebben hele mooie namen gekregen; Tjalle; Fedde en Hidde en hun baasjes hebben ze al begraven. 

Je kunt je voorstellen dat iedereen heel erg verdrietig is. Gelukkig gaat het met Kita weer helemaal goed, ze is al weer lekker aan het spelen en eet en drinkt goed. 
Betsy het baasje van Kita heeft zonet gebeld. Ze (dierenarts) denken dat Kita (of Bruno) ongemerkt een infectie bij zich heeft gehad en dat het daar aan heeft gelegen. De hondjes waren helemaal volgroeid en zagen er heel mooi uit. Eentje leek er zelfs op Bruno met zijn iets te lange, smalle snuit. 

De jonge baasjes Julia 
en Emmá willen graag dat Bruno weer de papa wordt als Kita nog een keer een nestje zou mogen. 
Het is nog niet zeker of dit wel gaat gebeuren, daarvoor moeten we natuurlijk zeker weten of het niet aan de combinatie heeft gelegen.

Een beetje een verdrietig berichtje, maar ook zoiets hoort bij het (honden) leven, jammer genoeg. 
We hadden al heel veel grappen gemaakt over het aantal puppy's dat er zou moeten komen, maar zoiets als wat er nu gebeurd is hadden we nooit verwacht.

Verjaardagscadeau

Afgelopen donderdag kreeg ik toch wel een heel bijzonder verjaardagscadeautje van Bruno. 
Ik vond dat het weer tijd was voor een wormkuurtje voor Bruno en had dan ook tabletjes hiervoor in huis gehaald. 
De vorige keer at hij het zo op alsof het een snoepje was. Maar donderdag snuffelde hij er een paar keer aan en liet het steeds uit zijn bek vallen. Dus ging ik over op plan B. Een stukje kaas om het tabletje wikkelen doet vaak wonderen, maar niet deze keer  Bruno vond de kaas heel erg lekker maar het tabletje spuugde hij weer uit. 
Geen probleem dacht ik, want ik heb nog een plan C achter de hand. Een boterham met heel veel leverpastei, een tabletje ingesmeerd ook met leverpastei en tussen een stukje brood geperst. 
Waarschijnlijk deed ik mijn trucjes te snel achter elkaar want Bruno begon heel wantrouwend te worden, hij trok zich terug in de bench en kwam er niet eens uit voor het lekkere stukje brood. 
Ik besloot om hem een poosje te negeren en het later nog een keer te proberen. Heel voorzichtig kwam hij weer uit de bench en bedelde om een stukje brood met leverpastei. Dat was voor mij het sein om het nog een keer te proberen. Eerst een paar gewone stukjes brood met leverpastei en zonder tabletje, daar stieken het bewuste stukje er tussen gedaan, maar helaas Bruno had het meteen door en liet weer het tabletje vallen. 
Dat vroeg om een hardere aanpak, ook al omdat de tijd begon te dringen en ik naar mijn werk moest. 
Bij Bobby kon ik als het op al die andere manieren niet lukte, gewoon het tabletje in zijn bek doen en dan even zijn kaken op elkaar houden en over zijn keel masseren zodat hij ging slikken. Dat was ook nooit een probleem dus ik dacht dat ik dat met Bruno ook wel even kon doen. 
Ik wist eigenlijk al wel dat beide honden zo verschillend zijn en dat Bruno nu eenmaal anders reageert dan Bobby. 
Deze keer heb ik dat op een bijzonder pijnlijke manier weer ondervonden. 
Toen ik mijn hand om zijn bek had gelegd werd Bruno helemaal bang en daardoor wild en hij rukte zich los. Daardoor schampte hij met zijn tanden, mijn vingers en blesseerde mij daarmee zo erg dat het nogal een bloedbad werd. 
Omdat de wond zo groot en voor mijn gevoel ook diep was ben ik naar de eerste hulp post gegaan, daar kwam ik bijna langs op weg naar mijn werk. Daar is netjes een hechtpleister aangebracht en een verbandje. Ook kreeg ik een tetanus prik en een antibiotica-kuurtje. 
Nu zit ik dus met een hele dikke vinger moeizaam dit verhaaltje te typen en ben ik niet alleen een jaartje ouder, maar ook weer een stuk wijzer geworden. 
's Middags heeft Karin hem het tabletje alsnog gegeven en hij at het meteen op. Het is dus wel duidelijk dat er iemand anders de baas in huis is dan ik altijd gedacht heb. Nu maar hopen dat Cesar Millan dit nooit zal lezen, want volgens hem hoort er maar één de baas te zijn en dat is nooit het huisdier 

Runs in the family

Ook de zus van Bruno, Puck uit Eefde, krijgt puppy's. Er is een echo gemaakt en er waren er 6 te zien, maar misschien zijn het er wel meer, soms verstoppen ze zich voor de foto  beetje verlegen waarschijnlijk. De kleintjes worden begin april verwacht. 
De broer van Bruno, Bob, heeft een tijdje geleden al voor een nestje met 11 puppy's gezorgd. 
Dat zijn heel veel kleinkinderen voor Saartje en Bob. Dat was wel een hele vruchtbare relatie.

Bruno wordt papa

Het is gelukt, gisterenavond had ik een krabbel van het baasje van Kita: 
"Hoi Cilia, het is gelukt hoor! Haar buik wordt al dikker. Gisteren heeft mw van der Giessen gebeld om te vragen hoe het ging. Ik krijg nu een mentrix en de papieren voor hoe nu verder toegestuurd. Je hoort weer van me. Als de buik op de foto kan komt ie op hyves. Groeten Betsy" 

Ik ben zo benieuwd hoe het allemaal gaat en hoeveel puppies er zullen komen. Een tijdje geleden stelde Betsy voor om een poll op te zetten. Degene die raadt hoe veel pups er worden geboren kan een prijsje winnen. En de prijs is: een middag knuffelen met de hondjes. 
Dus wat let je, reageer op de blog en vertel hoeveel jij denkt dat er zullen komen. wie weet mag je dan een middagje naar Holten om te knuffelen    

Wordt vervolgd

D-day voor Bruno

Het is allemaal achter de rug en het ging ontzettend goed! Bruno en Kita klikten meteen heel goed met elkaar en nadat ze elkaar een poosje besnuffeld en gelikt hadden gebeurde 'het'. 

Een paar keer voor proef en daarna voor het echie. 

Toen ze vast zaten was Kita heel even een beetje bang en onrustig, maar dat duurde niet lang en samen wachtten ze rustig af totdat ze weer los waren. Het beviel blijkbaar erg goed want een half uurtje later gebeurde het nog een keer. 
Na de tweede keer was Bruno zo moe dat hij, toen ze nog vast zaten, even helemaal gestrekt ging liggen alsof hij ging slapen. Het was hem waarschijnlijk een beetje te veel. 
Na het grote gebeuren hebben ze nog een poosje met elkaar gespeeld eerst binnen en later in de tuin. Ook daar ging het prima tussen de twee. We hadden zelf geen betere match kunnen bedenken. 



Toen Kita weer weg was, liep Bruno eerst langs alle plekjes te snuffelen waar nog een geurtje van haar was. Nu ligt hij onder de tafel te slapen en waarschijnlijk te dromen van een hele fijne ochtend. 

En nu maar afwachten of het echt gelukt is en hoeveel kindertjes ze samen gemaakt hebben. 
Karin hoopt op 
         

Daar komt de bruid...

Jaja het gaat er waarschijnlijk echt van komen, Bruno mag proberen om voor een nestje te gaan zorgen. De gelukkige bruid is Kita en ze is ook 2 en komt uit Holten 

Vandaag werd ik gebeld door het vrouwtje van Kita en we hebben een afspraak gemaakt voor a.s. dinsdag. Ik ben heel benieuwd hoe het allemaal gaat en hoop natuurlijk dat het klikt tussen die twee. Op de foto's ziet de dame er beeldschoon uit dus daar kan het niet aan liggen, wordt vervolgd

Tweede verjaardag

Morgen wordt Bruno al weer 2 jaar! Wat gaat dat ontzettend snel en wat zijn we nog steeds blij met hem. 
Er gebeurt weinig schokkends de laatste tijd waardoor het er niet van komt om een nieuwe blog te schrijven, maar zo'n feestelijke gebeurtenis als een verjaardag is natuurlijk wel een reden om weer een paar herinneringen uit het afgelopen jaar op te halen. 
De laatste paar weken hebben we wel moeite om lange wandelingen te maken. Bruno heeft natuurlijk geen last van gladheid en sneeuw maar ik wel. Toen er nog verse sneeuw lag had Bruno af en toe ijsklonten tussen zijn voetzolen. Hij liet niet merken dat hij er last van had en als we thuis kwamen dan ging hij uit zichzelf al heel braaf zitten met zijn pootje omhoog, omdat hij wist dat er weer geprutst moest gaan worden. Als de pootjes dat opgedroogd waren smeerde ik er vaseline op en ook dat had hij al heel snel door. Als de pot vaseline in zicht kwam dan zat hij al naast me met een uitgestoken poot, heel grappig om te zien. 
Dit jaar hebben we voor het eerst een kunstkerstboom en ook had ik het stalletje weer eens opgezet. Naar de boom heeft Bruno niet omgekeken maar af en toe ging hij wel met een herder aan de haal en ook de schaapjes kon hij maar moeilijk met rust laten. Gelukkig kon ik hem snel aan het verstand brengen dat hij daar van af moest blijven. 
Vanaf zondag heb ik de langere wandelingen weer opgepakt en Bruno is de koning te rijk als hij weer lekker los kan rennen in het buitengebied. Vandaag heeft hij me wel heel erg aan het schrikken gemaakt. Ik loop altijd over een pad dat langs de spoorbaan gaat. Langs het pad is prikkeldraad en Bruno is nog nooit verder gegaan dan een plasje tegen een van de palen waaraan het draad vastzit. Vandaag was hij nogal onrustig toen we op dat pad liepen. Hij bleef elke keer stilstaan met zijn neus in de lucht en keek dan naar de andere kant van de spoorbaan. Ik riep hem dan elke keer terug en het ging een hele poos goed. Op een gegeven moment hoorde ik de trein aankomen en toen kwam hij gelukkig ook meteen terug. Daarna liep hij een heel eind bij mij weg en vloog toen zo maar het spoor over. Ik wist dat het nog even zou duren voordat er weer een trein zou komen maar ik was wel erg bang! Ook kon ik niet zo snel bij hem komen omdat het zo glad was. Ik moest heel lang roepen en kwaad worden voordat hij terug kwam en toen liep hij langs me heen alsof hij zich van geen kwaad bewust was. Volgende keer laat ik hem daar dus niet meer los lopen. 
Op een binnenweg iets verderop liep hij ook nog steeds los omdat het daar één ijsvlakte was en ik was bang dat hij mij ondersteboven zou trekken als hij aan de riem vast zat. Hij was rustig in de berm aan het snuffelen toen er een auto aan kwam. Het had geen zin om hem te roepen dus ik liet het maar zo en met ingehouden adem keek ik wat er zou gaan gebeuren. Gelukkig ging de auto stapvoets toen de chauffeur zag dat er een hond liep (en ook vanwege de gladheid natuurlijk) en Bruno bleef keurig netjes in de berm dus er was niks aan de hand. 
Daarna kwamen we een heel lief vrouwtjes-hondje tegen die eerst de hele tijd tegen hem blafte. Bruno snapte er niks van en was afwisselend bang en dan weer rende hij op haar af om uit te dagen te gaan spelen. Het duurde een hele poos voordat het andere hondje in de gaten had dat hij alleen maar wilde spelen en toen hebben ze nog een heel eind achter elkaar aangerend. Dat ging zo hard dat de baasjes af en toe bijna ondersteboven werden gerend. Dat was wel een heel leuk gezicht. Toen we weer thuis kwamen was meneer helemaal uitgeput (en ik ook een beetje).