En toen was het al weer winter

De winter is dit jaar vroeg begonnen en we hebben al een paar koude wandelingen achter de rug. Tot nu toe heb ik niet gemerkt dat de honden er last van hebben. Ze zijn wel nieuwsgierig en snuffelen nog veel meer dan normaal.
De laatste tijd zijn ze qua gezondheid wel een beetje aan het kwakkelen. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik een beetje overbezorgd aan het worden ben.
Een paar weken geleden begon Bruno opeens heel veel te drinken en daarbij hoorde dan ook dat hij veel moest plassen. Dit werd zo erg dat hij af en toe ook binnen plaste, en als we buiten waren liet hij meteen alles lopen bij de poort. Omdat ze toch voor de jaarlijkse inentingen naar de dierenarts moesten heb ik meteen gevraagd of de urine nagekeken kon worden. Voor de zekerheid van allebei, maar hierin is niks gevonden en de week erop was het allemaal weer redelijk normaal.
Daarna kreeg Sam last van zijn darmen. Hij wilde bijna elk uur uitgelaten worden en poepte zelfs af en toe in de bench. Vorige week begon hij ook nog over te geven en zat er bloed bij zijn ontlasting, dus maar weer de dierenarts gebeld en alles is onderzocht. Hij kreeg prikjes en tabletjes en daarnaast moest hij een poosje over op dieet voer. We doen dit allemaal netjes, de tabletjes zijn op en ze krijgen op dit moment alleen dieet voer maar helaas heeft Sam nog steeds diarree. Ook vinden de heren duidelijk dat ze niet genoeg te eten krijgen. Als ik ze de brokken heb gegeven zijn de bakjes in een mum van tijd leeg en zitten ze me aan te kijken alsof ze zeggen willen; waar blijft de rest? In de ontlasting is trouwens niks gevonden en dus zou het vanzelf beter moeten worden.

Gisteren heb ik de kerstboom versierd en dat was natuurlijk een reden om een traditionele kerstboom-foto te maken. Vroeger moesten de kinderen er elk jaar aan geloven en poseren totdat ik precies de goeie foto had. Nu heb ik nieuwe slachtoffertjes,.... je kunt zien dat Bruno de slachtofferrol netjes op zich neemt en dat Sam het allemaal prima vindt.

De boom had ik al de hele week in de kamer staan, zonder versiering en de honden keken er niet naar om. Vanmorgen (toen de versiering er wel in zat) was ik even boven bezig en toen ik terugkwam vond ik op het hondenkussen restanten van een kerstbal..... Nu maar hopen dat ze de rest niet in hun maag hebben, anders volgt binnenkort de 3-de trip naar de dierenarts. Ik heb in elk geval de rest van de bal nog niet gevonden.

Sinds een paar weken ga ik met Sam op vrijdagavond naar DOAK. Hier kun je terecht voor een honden-speel-uurtje. Je begint met een klein stukje gehoorzaamheid, volgen, zitten, af liggen en blijf. Daarna ga je in groepjes oefenen op de behendigheid-baan. Er zijn verschillende toestellen en wij vinden het erg leuk om te doen. Ook leuk is het om te zien hoe anders Sam zich gedraagt als Bruno niet in de buurt is. Hij is veel rustiger en gehoorzamer. Wel is hij een echte schijtlaars en durft niet zo goed over de wip en door de tunnels vindt hij ook maar niks. Ook vindt hij het niet prettig als iemand anders hem vast houdt. Dat moet af en toe zodat ik aan het eind van de tunnel kan gaan staan om hem te lokken... Waarschijnlijk komt het allemaal wel goed, we zijn pas 3x geweest. Wel vind ik het jammer dat ik hier niet eerder mee begonnen ben, als pup leer je het allemaal veel gemakkelijker denk ik.

Dan begint het probleem van 'wel of niet op de bank' weer te spelen. Ik was altijd tegen, vooral ook omdat Bruno zo erg verhaart. Het is niet prettig als de bank elke keer helemaal vol haren zit.

Maar het gebeurt tegenwoordig steeds vaker dat ze bij me staan te bedelen als ik lekker aan het bank-hangen ben en het is zo gezellig en zo lekker warm als ze bij je komen liggen.... en zeg nou zelf, zulke schatjes kun je toch niet afwijzen?

Herfstvakantie... uitrusten..???

Het is nu zondagmiddag en de laatste dag van de herfstvakantie. Bruno, Sam en ik zijn alle drie uitgeteld.
Je zou denken dat de vakantieperiode bedacht is om even helemaal bij te komen. Dit zou dan moeten lukken doordat je eindelijk tijd hebt om eens andere dingen te gaan doen dan normaal.
Mijn conclusie is dat je die andere dingen veel meer energie kosten dan gewoon een weekje werken.
Als Bruno en Sam konden praten denk ik dat zij hetzelfde zouden zeggen. Zij liggen helemaal uitgeteld op hun kussen en ik ga zo dadelijk lekker met een boekje op de bank.
Ik wilde nog een paar avonturen opschrijven omdat ik bang ben dat ik ze anders vergeet.

De herfstvakantie begon voor ons met de logeerpartij van Tanja en de daarbij meegekomen verrassing dat we samen lekker uit eten zijn geweest (dit stukje is niet voor de honden want zij mochten niet mee).
Thuisgekomen vond Tanja het toch wel erg gezellig als de honden bij haar op de bank en op schoot lagen. Omdat ze zo'n lol hadden heb ik een oogje dichtgeknepen.
De foto is niet zo mooi omdat ik geen fototoestel in de buurt had, maar je kunt wel zien dat Bruno zich helemaal op zijn gemak voelt. Als Sam ziet dat Bruno op de bank 'mag' dan wil hij dat ook. Maar meestal kan hij zijn draai niet vinden en zoekt hij al heel snel zijn eigen kussen weer op.

Gisteren kwamen Tanja en Thomas nog even langs en opnieuw wisten Bruno en Sam het voor elkaar te krijgen om op schoot en op de bank te springen. Hierop volgde een hele leuke stoei-/knuffelpartij met Thomas. Het gevolg van het oogje toeknijpen.... als ik nu maar even uit de kamer ben, dan installeert Sam zich heerlijk breeduit op de bank en gaat daar lekker liggen dutten. Bruno blijft netjes op zijn eigen kussen liggen. Hij wil alleen op de bank als ik er ook op zit en gaat dan lekker tegen mij aanliggen.
Ik ben er nu nog niet helemaal uit of ik het wel of niet goed ga vinden. In elk geval wil ik niet dat ze op de bank liggen als ik er niet bij ben. Zeker niet als ik net heb gestofzuigd!

Deze vakantie hebben we ook gebruikt om lekker te wandelen. De honden vinden het zalig als we iets verder lopen dan normaal, zeker als we dan op plekken komen waar ze lekker zonder riem kunnen rennen. Het terugkomen als ik roep gaat prima. Meestal is mijn persoontje al reden genoeg om heel enthousiast te reageren als ik roep, maar soms krijgen ze als extraatje een lekkere beloning.
Deze koekjes stop ik altijd los in mijn zak. Als ik thuis kom hang ik niet altijd mijn jas aan de kapstok maar gooi deze vaak over een stoel in de keuken. Deze week was het onverwachts erg mooi weer en dat was de reden dat ik mijn winterjas toch maar aan de kapstok heb gehangen en een fleece-vest aantrok toen ik ging wanden. Ook had ik in de zak natuurlijk weer koekjes.
Na de zoveelste lange wandeling waren we alle drie uitgeput, ik zat heerlijk te lezen en de honden sliepen.... dacht ik... Bruno lag inderdaad in de kamer op zijn kussen en ik ging er van uit dat Sam in de keuken op de mat lag, zijn favoriete slaap plekje. Toen ik naar de keuken liep om iets te pakken ontdekte ik dat Sam niet sliep maar erg rustig was om een andere reden. Hij zat namelijk aan mijn vest te knabbelen op de plek waar de koekjes in de zak zaten. Het was hem gelukt om gaatjes in het vest te maken en er kruimeltjes uit te krijgen en verder heeft hij er zo op zitten sabbelen dat het hele vest nu wel zo'n beetje naar hondekoekjes smaakt....

Aan het eind van de week kwamen Steven, Tom en Maura logeren. Al weer volop plezier voor ons allemaal. Het was erg gezellig en de honden werden bijna de hele dag goed bezig gehouden, mede dank zij het prachtige weer, 20 graden in de herfstvakantie het lijkt wel zomer!

Dat dit ongewone gezelschap ook erg veel indrukken achter heeft gelaten op de honden is nu duidelijk te zien, want ze liggen allebei totaal knock-out te slapen. Zelfs als er gewandeld moet worden gaat het heel rustig aan. En Sam ligt echt op zijn kussen en niet in de keuken aan mijn vest te sabbelen, dat heb ik nog maar een keer extra gecontroleerd.

De eerste echte plukbeurt en bijna de eerste verjaardag van Sam

Afgelopen dinsdag was het zo ver. Sam is voor de eerste keer echt helemaal geplukt. Een half jaar geleden, toen Bruno geplukt moest worden, heb ik Sam ook meegenomen. Zijn vacht was toen nog niet echt helemaal plukrijp, maar hij heeft toen alvast kunnen ontdekken wat hem daar te wachten staat.
Volgens de dames van de trimsalon hebben beide hondjes zich prima gedragen. Een opmerking had ze wel over Bruno. Hij was de hele tijd erg lief en goed te plukken, maar toen ze bij zijn laatste pootje de laatste nagel wilde knippen was hij zonder aanleiding in een keer heel erg boos op haar geworden. Ze was hiervan geschrokken en dacht dat ze hem per ongeluk pijn had gedaan, maar ze kon niks ontdekken.
Ik zelf denk dat hij het welletjes vond en dat op deze manier liet blijken.
Sam was heel lief geweest, af en toe moesten ze wel met zijn 2-en aan het werk bij hem, een vasthouden en de ander plukken, maar dat vonden zij heel gewoon.
Ik herken dit laatste wel, want toen ik 2 weken geleden een teek bij hem wilde verwijderen, moest ik ook een behoorlijk gevecht leveren, voordat dit mij lukte. Op zo'n moment is het wel handig om een paar extra handen te hebben.

Op de foto's hieronder kun je zien hoe ze er uit zagen voor de plukbeurt

Stoere Sam

Stoere Bruno

a.s. Dinsdag is het zover, dan wordt Sam al weer één jaar. Het lijkt maar zo kort geleden dat hij bij ons is gekomen en ik kan bijna niet geloven dat het al weer een jaar geleden is. Nou ja dat is het ook niet helemaal want hij kwam bij ons toen hij 8 weken was en dat is pas in december.

Achteraf moet ik zeggen dat 2 honden wel veel meer werk is dan één. Daar heb ik me wel een beetje op verkeken. Je moet met 2 honden nog beter plannen. Het is moeilijker voor een 'vreemde' om 2 honden uit te laten die je niet kent, dan eentje. In de praktijk betekent dit dat je toch niet zo gemakkelijk een dagje weg kunt. Ergens op bezoek gaan met 2 honden wordt natuurlijk ook niet overal gewaardeerd. Met 2 honden wandelen is ook veel vermoeiender dan met één. Je moet ze allebei goed in de gaten houden als je iemand tegenkomt, want op de ene persoon/hond reageert Sam fel en op de andere Bruno. Soms ook reageren ze helemaal niet en sta ik al in de startblokken om ze te corrigeren en dan sjoksen ze gewoon door. Een andere keer lijkt het heel soepel te gaan en dan ben je net voorbij je tegenligger, als er in een keer van achteren heel hard getrokken wordt waardoor je arm bijna uit de kom schiet.
Kort geleden waren we na een laatste rondje in het donker bijna thuis, ik liep al half te slapen, toen Sam in een keer over een heg in een tuin sprong omdat een kat zich daar verstopt had. Ik had hem helemaal niet gezien maar Sam ging totaal door het lint. Ik lag zelf al bijna languit in die tuin, gelukkig was het al laat en niemand meer op straat.

Sam begint nu ook ambitie te krijgen als fotomodel. Met Bruno was het al bijna vanaf het begin zo dat als ik het fototoestel pakte hij netjes ging zitten en wachten totdat de narigheid voorbij was.
Met Sam was het altijd een beetje lastiger, net op het moment dat je wilde klikken werd hij ergens door afgeleid. Vorige week toen ik de foto's van na het plukken wilde maken, had ik ze netjes neergezet en ze bleven wonder boven wonder allebei keurig zitten. Ik had een stuk of 5 keer geklikt en liep toen gewoon door. Toen ik zo'n 10 meter verder was, ontdekte ik dat ze niet meeliepen. Ze zaten allebei nog keurig in de houding te wachten op meer....

Het gebeurt nog steeds dat ze mij 's morgens (af en toe) wakker maken met een huilconcert, gelukkig niet elke week, maar ook op zo'n manier en zo onregelmatig dat ik niet kan ontdekken waarom ze dat doen.
Vorige week gebeurde het een keer midden in de nacht, maar toen was ik zelf al wakker gemiauwd door een kat die onder mijn raam zat. Waarschijnlijk zijn Sam en Bruno daar ook wakker van geschrokken.

Sinds eergisteren begrijpt Sam nu ook eindelijk een beetje wat de bedoeling is als ik een bal weggooi. Behalve er hard achteraan rennen brengt hij het ook af en toe gewoon terug. Meestal laat hij het dan wel vallen als hij dicht bij mij is maar het begin is er. Nog vaker gebeurt het trouwens dat hij me dom gaat zitten aankijken als ik zeg dat hij de bal moet zoeken/pakken.... Bruno snapt dat wel, hij kijkt een paar keer heel meewarig naar Sam, pakt de bal en geeft het aan mij, na nog een arrogantere blik naar Sam.
Ik had een paar keer geoefend en daarbij Bruno vastgehouden. Als Sam dan achter de bal aan rende gaf ik Bruno alvast een beloning omdat hij zo netjes bij mij bleef. Wat gebeurt er nu heel vaak als ik de bal weggooi? Eerst rennen ze er allebei hard achteraan maar dan maakt Bruno rechtsomkeer omdat hij het koekje wil en als Sam ziet dat Bruno iets lekkers krijgt vergeet hij ook de bal en komt ook hij bij mij bedelen... Conclusie: Er is nog genoeg werk aan de winkel.

Gisteren liep Tanja mee toen ik de honden wilde uitlaten. Onderweg was Sam erg onrustig, hij sprong de hele tijd tegen haar op en eerst begrepen we maar niet waarom. Eerst dacht Tanja dat er misschien een koekje of iets anders in de jaszak zat, maar later bedachten we dat het kwam omdat ze de jas van Karin had aangetrokken, omdat ze geen jas bij zich had. Hij is dus blijkbaar de geur van Karin nog niet vergeten. Ik ben wel heel benieuwd hoe het weerzien straks in december zal zijn.

Bruno neemt zijn lekkere botje mee naar de bench zodat Sam het niet kan pakken

Sam ligt heerlijk te knabbelen op zijn kauwbotje

En Sam begint volwassen te worden

Gebroederlijk aan het genieten van een kauwbotje

Vorige keer alleen een stukje voor de aardigheid, vooral voor de foto's. Nu weer de laatste vorderingen en belevenissen van en met het 2-tal.

Zoals ik al meldde in de kop begint Sam nu echt volwassen te worden. Hij is nu 10 maand oud en kan als 'grote' hond plassen. De eerste paar keer ging het heel voorzichtig maar nu doet hij het als volleerd en ervaren man. Als hij echt hoge nood heeft dan wil hij nog wel door de knieën gaan. (Dat doet Bruno ook af en toe nog steeds)
Sam begint ook steeds meer met uitdagen van Bruno. Het was altijd al wel een stoeipartij als ze samen buiten waren. Nu gaat het er voor mijn gevoel een beetje fanatieker aan toe. Gelukkig kan ik Sam heel gemakkelijk afleiden. Als ik hem roep komt hij (meestal) meteen heel vrolijk aangehuppeld. Bruno heeft tijdens zo'n stoeipartij iets meer moeite om aandacht aan mij te geven. Wel is het altijd meteen afgelopen als ik Sam heb geroepen, dus dat is wel handig.
Sinds kort heeft Sam er lol in om op Bruno te 'rijden'. Bruno reageert er nauwelijks op en blijft een beetje ongemakkelijk staan. Hij kijkt dan een beetje ongelukkig, net alsof hij zeggen wil; doe er iets aan. Als ik het zie dan roep ik Sam meteen en dan is het gelukkig ook weer afgelopen.

Deze week is de regelmaat weer begonnen na een heerlijke vakantie. Ik probeer een iets ander ritme in te voeren als voor de vakantie, iets minder vaak uitlaten. Sam kan natuurlijk nu alles veel beter ophouden en ik probeer het nog meer te trainen door ze niet meteen uit te laten als ik thuis kom. Soms gaat het mis als ik ze meteen naar buiten doe, dan wil Sam nog wel eens in de 'tuin' plassen.
Zo'n eerste week op het werk is erg druk en als je dan ook nog eens een baasje hebt die vindt dat ze 's avonds nog door moet gaan, kom je als hond wel aandacht te kort.
Na een paar dagen vond Bruno het welletjes. Helemaal uit zich zelf kwam hij dinsdag met zijn balletje naar binnen en duwde dat tegen me aan toen ik (nog even...) zat te werken. Alsof hij zeggen wilde; je hebt genoeg gedaan, nu is het tijd om te relaxen. Gelijk had hij natuurlijk en ik ben ook meteen lekker naar buiten gegaan om met de honden en de bal te spelen. Ik weet nu niet of hij dit deed om aandacht te trekken of uit bezorgdheid om mij, ik houd het voorlopig maar op het laatste.

Het maken van een filmpje en dan tegelijk ook nog de bal gooien is trouwens een hele kunst....


Samen de bal willen/moeten apporteren, is ontzettend grappig om te zien.
Bruno had al heel snel door dat, als hij de bal in mijn hand legt, hij een beloning krijgt. Dit heb ik hem al heel vroeg geleerd en meestal doet hij dat perfect. Sam kan ik niet aan het verstand brengen dat hij de bal aan mij moet geven. Hij rent er wel heel hard achter aan en probeert het ook sneller te pakken dan Bruno, maar dan... wat moet je met zo'n ding... Als ik maar enthousiast genoeg ga roepen dan wil het wel eens gebeuren dat hij met bal mijn richting oploopt, maar meestal laat hij het liggen en komt naar me toe huppelen. Als ik heb dan terug stuur en zeg dat hij de bal moet pakken dan doet hij dat soms wel, maar vlak voordat hij bij mij terug is laat hij het weer vallen. Tegen die tijd is Bruno zo ongeduldig geworden dat hij Sam opzij duwt de bal pakt en die bij mij in de hand legt, tegen een beloning natuurlijk. Dat van die beloning heeft Sam natuurlijk wel snel door.
Wat gebeurt er nu als ik de bal gooi? Ze rennen er allebei heel hard achteraan, soms is Sam het eerste, maar dan laat hij Bruno gewoon de bal uit zijn bek pakken, samen komen ze dan op mij af rennen, gaan netjes zitten, Bruno geeft mij de bal en allebei willen ze een beloning. Dat noem ik nog eens samenwerken!


Langzaam maar zeker komt ook het besef dat er iemand ontbreekt hier in huis. Als ik 's morgens aan het ontbijt zit, dan beginnen ze een beetje onrustig heen en weer te lopen van de keuken naar de kamer, en maar naar de deur kijken... maar dat helpt niet, want er komt maar niemand. Ook 's avonds na het eten, kijken ze erg vreemd dat ik met ze ga wandelen.

Vanmorgen werd ik om 7 uur getrakteerd op een huilconcert van beide heren. Ik heb geen idee waarom ze zo te keer gingen. Ik was al uit bed en ben snel naar beneden gerend om ze aan het verstand te brengen dat ik dat niet op prijs stel. Mijn eerste gedachte was dat ze misschien hoge nood hadden, maar daar merkte ik niks van toen ik ze uitliet.... Hopelijk was dit maar éénmalig.

Zomer en erg warm

Iedereen weet het natuurlijk nog wel hoe warm het gisteren was. Om de honden een beetje verkoeling te geven had ik een klein zwembadje met water neergezet. Bruno vindt het maar niks, maar als ik met een balletje gooide dan vond Sam het heel erg leuk om er achteraan te springen. Hij doet dit op een heel grappige manier. Hij springt met zijn voorpoten in het badje en terwijl zijn achterpoten nog in de lucht vliegen pakt hij het balletje in zijn bek. Het lijkt een soort handstand. Af en toe heeft hij zo veel vaart dat hij bijna overslaat. Gelukkig is dat laatste niet gebeurd.

Af en toe kwam Bruno wel een kijkje nemen maar hij kon er echt de lol niet van inzien.

Eigenlijk had ik gisteren ook wel zin om eens weer lekker languit in zo'n bad te liggen. Maar helaas hadden we ons zwembad achtergelaten in het vorige huis omdat ik verwachtte dat hier niet genoeg ruimte zou zijn.
Vandaag heb ik een nieuw bad gekocht voornamelijk voor de honden en als het nog een keer 30 graden of meer word natuurlijk voor mezelf.
Het bad is groter dan ik verwachtte, het was de enige die ze nog hadden, dus keus had ik niet. Het vervelendst was dat het erg lang duurde voordat er genoeg water in zat.
Om 5 uur na mijn werk natuurlijk meteen uitproberen of Sam&Bruno het wel wat vonden.
Hieronder het resultaat in een paar foto's:

Sam vindt het heel leuk

Kijk mij eens....

Ik durf zelfs te springen

Sam het model...

Bruno snapt nog steeds niet wat er leuk is aan water

Als je nat bent moet je natuurlijk even in het zand rollen

Als je na het rollen in het zand in het bad gaat krijgt het water een andere kleur. Bruno  is een handje geholpen, hij ging niet uit zichzelf

Ik wil er uit!!!!!

                                                                                                                   

Vakantietijd

Heerlijk is het om op een school te werken en daardoor zo lang vakantie te hebben. Ook voor Bruno&Sam is dat natuurlijk prettig. We leven in een ander ritme en ze hoeven niet zo vaak en lang achter elkaar in de bench. Dat dit er een beetje in geprogrammeerd is merk ik nu nog steeds. Meestal ga ik 's morgens als ik opsta meteen een eindje wandelen, voornamelijk omdat ik aanneem dat de honden na hun slaap 'hoge nood' hebben. Daarna ontbijten en opruimen en dan gaan we een iets uitgebreidere wandeling maken. Als ik moet werken moeten ze na de 2de wandeling de bench in en dan ga ik dus weg.
In de vakantie gaan we voor die 2de wandeling iets later weg en ook wandelen we dan iets verder omdat ik meer tijd heb. Als we thuis komen dan rennen ze allebei meteen naar de bench alsof ze denken dat dit de bedoeling is. Soms ga ik boodschappen doen maar meestal blijf ik gewoon thuis en pak een boek en een kopje koffie. De honden komen dan heel voorzichtig uit de bench en kijken me met een vragende blik in de ogen aan.... Ik denk dus niet dat het een echt probleem zal zijn als er straks na de vakantie weer gewoon regelmaat is.

Sinds kort heb ik een hondenfietskar, omdat we dan ook eens verder van huis kunnen zonder dat je elke keer de auto hoeft te pakken. De eerste fietstocht was perfect. Op een zaterdagavond koppelde ik de kar achter mijn fiets, deed speelgoed in de mand. Fles water en drinkbakjes mee. We gingen een andere kant op dan waar we meestal komen. De honden waren behoorlijk opgewonden maar gingen heel gemakkelijk in de kar en onderweg was het ook geen probleem. Toen we buiten het dorp waren heb ik ze een eindje aangelijnd naast de fiets meegenomen. Op een groot veld mochten ze lekker rennen en spelen.

Ze waren wel erg snel moe, ik denk van de opwinding en spanning. Daarom ben ik maar weer verder gefietst. 

Het fietsen met een kar is toch lastiger dan ik dacht. Je moet erg goed opletten als er paaltjes op de weg staan of als je over een bruggetje wilt. Niet alle fietspaden zijn berekend op die extra breedte. Al met al was het toch een heel leuk avontuur.

De eerste paar dagen van de vakantie zijn we erg actief geweest. Op zondag een uurtje gezwommen in de Slingeplas en uitgebreid met de bal gespeeld op het grote grasveld.

Maandag en dinsdagmorgen een erg lange wandeling gemaakt. Woensdag wilde Bruno niet meer echt goed meelopen, hij sjokte nog erger dan anders en trok ook een beetje met zijn voorpoot. Ik kon er niks aan zien of voelen, dus denk ik dat het een beetje 'zielig doen' was van hem, maar ik heb toch maar besloten om die lange wandelingen voorlopig maar niet meer te doen. Daarna werd het ook veel warmer waardoor het wandelen ook voor mij niet echt leuk meer was en ik liever in de tuin zat.Op de warme dagen werd er veel geslapen, maar wel bijna altijd buiten. Meteen als de achterdeur opengaat vliegen ze allebei naar buiten en blijven daar bijna de hele dag, als het aan hen ligt. Omdat de tuin nog niet aangelegd is kunnen ze niks kapot maken. Wel wil ik vooral Sam leren dat hij niet overal mag komen en daarom heb ik een stukje afgezet met lint en touw en noem dat 'tuin'. Elke keer als een van de honden op dat stukje wil gaan liggen, stuur ik ze weg en roep 'uit de tuin'. Ik denk dat de buren wel heel grote vraagtekens hebben als ze dit horen....
Sam is inmiddels net zo'n fanatiek gaten graver als Bruno. Op televisie zag ik in een honden programma een tip om dit af te leren. Je moet dan een ballon in het gat begraven en het zand er weer overheen gooien. Het is de bedoeling dat de hond dan weer gaat graven waardoor de ballon knapt en hij hier zo van schrikt dat hij het nooit meer weer doet. Klinkt logisch maar de praktijk was anders.
Ik had netjes een ballon begraven toen de honden binnen waren. Meteen nadat ze weer buiten kwamen liepen ze op het oude gat af en begonnen te graven. De ballon deed precies wat er van verwacht werd, maar de honden niet. Zij keken elkaar aan en gingen fanatiek door met graven, alsof ze op zoek gingen naar de volgende ballon....
Vanwege de warmte had ik het kleine zwembadje voor de kinderen vol water buiten gezet. Ik was benieuwd of Sam, de fanatieke zwemmer, hier in zou gaan. Hij is er niet bang voor en gebruikt het als extra grote drinkbak, maar het is niet zo dat hij er zo maar in springt. Bruno loopt er nog steeds met een grote boog om heen, hij houdt nu eenmaal niet zo van water.

Sam heeft een obsessie voor de basketbal. Bruno vond het altijd heel leuk om achter die grote bal aan te rennen er er zijn kop onder te duwen zodat de bal op zijn neus balanceerde. Als we nu met de bal gaan spelen begint Sam meteen heel erg te blaffen tegen dat ding, wat heel jammer is want daardoor is de lol er heel snel van af. Om te proberen hem aan het verstand te brengen dat hij dit niet moet doen, werd hij steeds als hij begon te blaffen nat gespoten met een super-soaker. In het begin schrok hij er wel van maar liet zich niet echt van de bal af houden. Later gaf hij het op en zocht een plekje om aan de waterstraal te ontkomen. Hij was helemaal door het dolle heen en rende dwars door de tuin en dan weer naar binnen, in de bench.... er weer uit... op het kussen in de kamer... onder de tuintafel.. weer in de tuin... De conclusie is dat hij daar ook niet echt rustig van werd. Misschien helpt de volgende keer alleen het zien van de super-soaker wel..? We gaan het uit proberen.

De eerste zwemles van Sam

De zon scheen zo lekker vanmiddag en daarom kwam ik op het geweldige idee om even naar de Slingeplas te gaan. Ik was benieuwd hoe Sam zou reageren op het water. Bruno is namelijk niet zo'n held al heeft hij vorig jaar wel een paar keer gezwommen. Meestal alleen omdat hij met alle geweld de bal terug wilde halen die ik er in gegooid had.
Dus gewapend met bal gingen we op weg.
Sam begon meteen al te trekken toen het water in zicht kwam, hij was erg nieuwsgierig en helemaal niet bang. Eerst gingen we heel voorzichtig bij een ondiepe inham kijken. Toen ik de bal erin liet rollen gingen ze er allebei meteen achteraan. Ook Bruno had er zin in, maar hij probeerde wel zoveel mogelijk op zijn poten te blijven staan. Na een paar keer gooiden we het balletje steeds verder en op een gegeven moment had Bruno de bal al gepakt en was op de terugweg, maar Sam had dit niet gezien en hij ging helemaal kopje onder op zoek naar de bal. Dat was wel even eng maar gelukkig was hij na een kleine paniekaanval al weer op de terugweg.
Een eindje verderop hebben we even op een vis-steiger gezeten. We lieten ook hier de bal in het water rollen, maar eerst durfden de honden er niet achteraan te springen. Bruno kende het trucje van vorig jaar nog. Hij liep vanaf de zijkant gewoon het water in en pakte dan de bal. Sam stond maar een beetje te piepen, hij durfde niet zo goed.
Maar zoals je in het laatste filmpje kunt zien, heeft Sam zijn angst helemaal overwonnen en na een geweldige aanloop dook hij zo vanaf de steiger de plas in, wat een held. En het is allemaal vastgelegd, zie foto's en filmpjes.

Geslaagd voor zijn zwemdiploma dat is duidelijk.
Sam kon er maar niet genoeg van krijgen en op de terugweg wilde hij toch steeds weer naar het water toe.

Sam kopje onder geweest

en springen maar ....

Hoe komen we nu bij de bal

Bruno probeert het uit alle macht met zijn pootje....

Sam, de springkampioen

Het gaat erg goed met beide Smoushonden. Sam is inmiddels bijna 8 maanden oud en begint nu een beetje te puberen. Hij vertoont nog geen dominante trekken maar begint me wel uit te dagen. Zo vindt hij het erg leuk om op de bank en op de poef te liggen. Ik heb dit liever niet omdat we daar met Bruno nogal slechte ervaringen mee hadden. Het leek erop dat hij daarmee zijn leiderschap wilde laten zien, en daar zijn we natuurlijk niet van gediend.

Plassen doet hij nog steeds op een 'teefjes'manier, d.w.z. dat hij door zijn achterpoten zakt en dan in een keer zijn blaas leegt. Wel gemakkelijk voor mij want dan weet ik meteen dat hij ook echt klaar is.

Gisteren zaten ze elkaar achterna in de kamer. Vanuit het raam zag ik ze over de rugleuning van de bank en de stoel rennen en vliegen. Snel naar binnen gegaan en duidelijk gemaakt dat ik dat liever niet had. Een poosje later keek ik weer naar binnen en toen zat Sam op de rugleuning van de stoel midden in de kamer te kijken naar wat ik buiten aan het doen was. Wel een grappig gezicht maar ik heb hem er toch maar afgehaald.

Over het algemeen kunnen ze het samen heel goed vinden. Toch gebeurt het nog steeds dat ze elkaar af en toe in de haren vliegen. Ik vind dat dit best wel hard gaat en probeer dit dan ook meteen af te kappen. Ze doen het allebei, het is niet zo dat de ene meer de baas is dan de andere.

Eten uit de voerbak vinden ze allebei niet echt interessant. Sam eet beter dan Bruno. Sinds kort doe ik de brokjes vaak in een bal of fles. Als ze daar mee spelen komen de brokjes er uit rollen. Dat vinden ze heel interessant. Nou eigenlijk laat Sam het werk aan Bruno over, want hij heeft nog niet echt in de gaten hoe het precies werkt. Als er een brokje uitrolt vliegen ze er allebei op af alsof ze helemaal uitgehongerd zijn. Een grappig gezicht, maar gisteren had Bruno iets te fanatiek gespeeld en dus te veel gegeten waardoor alles er meteen weer uit kwam.

Hieronder een filmpje waarin je kunt zien hoe hoog Sam kan springen als hij ongeduldig is. En dan nog een paar foto's van onze wandelingen. Tijdens het wandelen oefen ik vaak het afliggen en blijven liggen.

Vanmorgen zag ik een stel met 2 honden aan komen vanuit de verte. Nadat ik Sam en Bruno had aangelijnd heb ik ze afgelegd en gezegd dat ze moesten blijven liggen. Met een stukje kaas in de hand gewacht totdat de mensen en hun honden voorbij waren en wat gebeurde er; ze bleven keurig liggen, waarna ik ze natuurlijk uitgebreid beloond heb. De man bood nog aan om nog een paar keer langs te lopen om te zien of het geen toevalstreffer was, maar dat heb ik maar niet gedaan. Ik vond dit al helemaal geweldig.

Zo zie je maar dat er wel vooruitgang is als je maar goed en geregeld oefent.

Gebroederlijk samen spelen met het touwbot

Zie ons netjes eens zitten

Feestje

Het is vandaag 23 april 2012 en dat betekent dat Sam vandaag precies een half jaar oud is. Ter ere van zijn halve verjaardag natuurlijk een paar foto's gemaakt en als je die foto's ziet kan ik me bijna niet meer voorstellen hoe klein en afhankelijk hij 2 maanden geleden nog was toen hij net bij ons kwam.

Wat zo'n beestje in een paar maanden veel moet leren en ook veel geleerd heeft, dat besef ik me nu. Soms krijg je het gevoel dat hij nooit echt iets oppikt en dan opeens ontdek je dat hij al heel goed naast je blijft lopen en al weet wat 'zit' is en 'af'. Ook klok kijken kan hij heel goed. 's Avonds om half 11 wordt meneer wakker, drentelt een paar keer heen en weer en gaat dan voor me zitten, alsof hij zeggen wil; kom op, even een rondje naar buiten dan kan ik weer lekker verder slapen in de bench.

's Morgens als ik opsta laat ik ze altijd even uit voor de eerste hoge nood. Dan eten we en dan ga ik nog een keer een half uur wandelen, omdat ik daarna moet werken. Als we van die 2de wandeling terugkomen rennen ze allebei meteen naar de bench. Dit gebeurt niet als we de eerste keer gaan, alleen de 2de keer als of ze weten dat ik daarna wegga. Ook in de middagpauze weten ze precies wanneer het de bedoeling is dat ze weer naar de bench gaan, ik vind het echt heel bijzonder.

Laatst hoorde ik van iemand die vertelde dat hun nieuwe hond overal op knaagt en ik zei toen dat wij dat eigenlijk nooit gehad hebben, ook niet met de andere.... De volgende dag werd ik meteen afgestraft

Ik zat in de keuken en hoorde een 'vreemd geluid' en daar lag meneer Sam lekker te kluiven aan het kozijn. Ik heb er azijn op gesmeerd en daarna is het niet meer gebeurd, maar ik moet nu wel beter opletten want hij zit overal aan te likken en volgens mij zou hij zo aan de tafel beginnen te knabbelen als hij de kans kreeg.

Ik neem dan ook verder geen risico en ze gaan altijd in de bench als ze alleen zijn.

Als ik thuis ben en even naar boven loop dan gaat Sam steevast  naar de bloempot naast de tv en probeert daar iets 'lekkers' uit te snaaien. Heel in het begin heeft hij daar een klein plantje kapot gemaakt. Nu staat er een grotere pot waar hij iets moeilijker bij kan, maar toch krijgt hij het voor elkaar om elke keer iets van het sier-spul dat de potgrond bedekt er af te halen. Dat neemt hij dan mee naar zijn kussen en gaat er lekker op liggen sabbelen totdat ik terug ben. Dat gebeurt alleen als ik naar boven ga, ook al weer iets bijzonders...

Vorige week toen ik thuiskwam stond ik nog even buiten met iemand te praten en de honden hadden mij al aan horen komen. Ze waren erg opgewonden aan het piepen omdat het zo lang duurde voordat ik binnenkwam. Dat piepen werd blaffen en dat blaffen werd huilen, echt heel verschrikkelijk hard. Ze waren helemaal over de toeren. De dagen erna heb ik nog een paar keer het binnenkomen uitgesteld en nu piepen ze wel als ze me horen maar daar blijft het gelukkig bij.

Sinds kort begint Sam te begrijpen wat ik bedoel als ik hem de bal laat zoeken of ophalen. Het gaat nog niet zo soepel als bij Bruno, maar hij begint wel te begrijpen dat het leuk is om de bal aan mij te geven, want dan wordt die daarna weer weggegooid en kan hij er achteraan rennen.

Wel kun je aan hem zien dat hij elke keer twijfelt; wat is leuker de bal teruggeven of er mee wegrennen om Bruno te pesten...... Als Bruno de kans krijgt dan pakt hij de bal bij Sam weg en komt hij die naar mij brengen, in afwachting van een beloning natuurlijk. Het lijkt alsof hij vindt dat het te lang duurt voordat Sam hem terug brengt.

De eeuwige strijd..

Steeds vaker ontdek ik dat honden eigenlijk dezelfde eigenschappen hebben als kinderen, nou ja ongeveer......
Het is in elk geval bij Bruno en Sam het geval dat ze altijd het speeltje of botje of wat dan ook willen hebben dat de andere op dat moment net heeft, of net heeft gekregen.
Vooral als ik een kauwbotje aan beide tegelijk geef. Bruno pakt die van hem meteen op en legt die (voor zijn gevoel) op een veilige plek in zijn eigen bench. Sam gaat er meteen lekker op liggen knabbelen. Als het bot na een poosje behoorlijk is afgeknabbeld door Sam, dan wil Bruno juist dàt botje hebben. Meestal lukt hem dat ook wel, maar soms moet er een behoorlijke strijd geleverd worden om dat te krijgen. En al die tijd ligt het andere bot gewoon ongesabbeld/-knabbeld in de bench.
Meestal geef ik dan Sam het nieuwe botje en dan zijn ze weer even tevreden. Toch is het zo dat er steeds een soort van oogcontact  blijft tussen die twee en als Sam zijn botje even uit het oog verliest dan loopt Bruno even later met twee botjes tegelijk in zijn bek heel trots rond en komt Sam heel zielig kijkend bij mij zitten.
Eigenlijk dus net zoals vroeger toen de kids nog klein waren.
Ook met speeltjes is het zo dat je nooit met beide honden tegelijk kunt spelen. Als ik 2 ballen gooi, rennen ze allebei achter dezelfde aan en de andere blijft nutteloos liggen. En dat terwijl het beide dezelfde ballen zijn, alleen verschillend van kleur maar ja een hond is kleurenblind. Als ik later de andere bal gooi is het precies hetzelfde, dus het heeft niet met voorkeur voor een bal te maken.
Vandaag was Sam weer lekker uitgebreid aan het kauwen op zijn botje en opeens lag er weer een nieuw tandje op de mat. Hij kijkt er wel een beetje zielig bij

Nog een foto om het schattige kopje van Sam nog eens vast te leggen

Wisselen van tanden

Wist je dat honden ook eerst een melkgebit hebben? Van onze eerste Smous Bobby heb ik jarenlang een potje met daarin zijn melktanden bewaard. Toen Bruno aan het wisselen was hebben we er niet veel van gemerkt, van hem heb ik geen enkele tand gevonden. Wel heeft hij nu gelukkig een prachtig 'grote-honden-gebit'.
Sam is nu 5 maanden en zit midden in de tanden-wissel-periode.

de gevonden tanden

Vorige week was hij ergens op aan het knabbelen en toen ik heb dit wilde afpakken bleek dat het een tandje was. Ik heb nu 2 tanden gevonden (zie foto) maar hij is er al meer kwijt.

De lege plekken zijn niet goed te zien, omdat zijn lippen erover heen gaan

Toen we terug kwamen van een wandeling / stoeipartij zat Bruno op eens onder het bloed. Ik schrok hiervan, maar bij nader onderzoek bleek dat hij geen enkele wond had. Wel had Sam hem af en toe tijdens het stoeien in zijn vacht gehapt en daarbij is hij waarschijnlijk ook weer een tandje kwijt geworden.
Het is goed te merken dat hij last heeft van zijn mond en op dit moment knabbelt hij overal op. Ook vindt hij het prettig om op onze vingers te sabbelen.