Heerlijk is het om op een school te werken en daardoor zo lang vakantie te hebben. Ook voor Bruno&Sam is dat natuurlijk prettig. We leven in een ander ritme en ze hoeven niet zo vaak en lang achter elkaar in de bench. Dat dit er een beetje in geprogrammeerd is merk ik nu nog steeds. Meestal ga ik 's morgens als ik opsta meteen een eindje wandelen, voornamelijk omdat ik aanneem dat de honden na hun slaap 'hoge nood' hebben. Daarna ontbijten en opruimen en dan gaan we een iets uitgebreidere wandeling maken. Als ik moet werken moeten ze na de 2de wandeling de bench in en dan ga ik dus weg.
In de vakantie gaan we voor die 2de wandeling iets later weg en ook wandelen we dan iets verder omdat ik meer tijd heb. Als we thuis komen dan rennen ze allebei meteen naar de bench alsof ze denken dat dit de bedoeling is. Soms ga ik boodschappen doen maar meestal blijf ik gewoon thuis en pak een boek en een kopje koffie. De honden komen dan heel voorzichtig uit de bench en kijken me met een vragende blik in de ogen aan.... Ik denk dus niet dat het een echt probleem zal zijn als er straks na de vakantie weer gewoon regelmaat is.
Sinds kort heb ik een hondenfietskar, omdat we dan ook eens verder van huis kunnen zonder dat je elke keer de auto hoeft te pakken. De eerste fietstocht was perfect. Op een zaterdagavond koppelde ik de kar achter mijn fiets, deed speelgoed in de mand. Fles water en drinkbakjes mee. We gingen een andere kant op dan waar we meestal komen. De honden waren behoorlijk opgewonden maar gingen heel gemakkelijk in de kar en onderweg was het ook geen probleem. Toen we buiten het dorp waren heb ik ze een eindje aangelijnd naast de fiets meegenomen. Op een groot veld mochten ze lekker rennen en spelen.
Ze waren wel erg snel moe, ik denk van de opwinding en spanning. Daarom ben ik maar weer verder gefietst.
Het fietsen met een kar is toch lastiger dan ik dacht. Je moet erg goed opletten als er paaltjes op de weg staan of als je over een bruggetje wilt. Niet alle fietspaden zijn berekend op die extra breedte. Al met al was het toch een heel leuk avontuur.
De eerste paar dagen van de vakantie zijn we erg actief geweest. Op zondag een uurtje gezwommen in de Slingeplas en uitgebreid met de bal gespeeld op het grote grasveld.
Maandag en dinsdagmorgen een erg lange wandeling gemaakt. Woensdag wilde Bruno niet meer echt goed meelopen, hij sjokte nog erger dan anders en trok ook een beetje met zijn voorpoot. Ik kon er niks aan zien of voelen, dus denk ik dat het een beetje 'zielig doen' was van hem, maar ik heb toch maar besloten om die lange wandelingen voorlopig maar niet meer te doen. Daarna werd het ook veel warmer waardoor het wandelen ook voor mij niet echt leuk meer was en ik liever in de tuin zat.Op de warme dagen werd er veel geslapen, maar wel bijna altijd buiten. Meteen als de achterdeur opengaat vliegen ze allebei naar buiten en blijven daar bijna de hele dag, als het aan hen ligt. Omdat de tuin nog niet aangelegd is kunnen ze niks kapot maken. Wel wil ik vooral Sam leren dat hij niet overal mag komen en daarom heb ik een stukje afgezet met lint en touw en noem dat 'tuin'. Elke keer als een van de honden op dat stukje wil gaan liggen, stuur ik ze weg en roep 'uit de tuin'. Ik denk dat de buren wel heel grote vraagtekens hebben als ze dit horen....
Sam is inmiddels net zo'n fanatiek gaten graver als Bruno. Op televisie zag ik in een honden programma een tip om dit af te leren. Je moet dan een ballon in het gat begraven en het zand er weer overheen gooien. Het is de bedoeling dat de hond dan weer gaat graven waardoor de ballon knapt en hij hier zo van schrikt dat hij het nooit meer weer doet. Klinkt logisch maar de praktijk was anders.
Ik had netjes een ballon begraven toen de honden binnen waren. Meteen nadat ze weer buiten kwamen liepen ze op het oude gat af en begonnen te graven. De ballon deed precies wat er van verwacht werd, maar de honden niet. Zij keken elkaar aan en gingen fanatiek door met graven, alsof ze op zoek gingen naar de volgende ballon....
Vanwege de warmte had ik het kleine zwembadje voor de kinderen vol water buiten gezet. Ik was benieuwd of Sam, de fanatieke zwemmer, hier in zou gaan. Hij is er niet bang voor en gebruikt het als extra grote drinkbak, maar het is niet zo dat hij er zo maar in springt. Bruno loopt er nog steeds met een grote boog om heen, hij houdt nu eenmaal niet zo van water.
Sam heeft een obsessie voor de basketbal. Bruno vond het altijd heel leuk om achter die grote bal aan te rennen er er zijn kop onder te duwen zodat de bal op zijn neus balanceerde. Als we nu met de bal gaan spelen begint Sam meteen heel erg te blaffen tegen dat ding, wat heel jammer is want daardoor is de lol er heel snel van af. Om te proberen hem aan het verstand te brengen dat hij dit niet moet doen, werd hij steeds als hij begon te blaffen nat gespoten met een super-soaker. In het begin schrok hij er wel van maar liet zich niet echt van de bal af houden. Later gaf hij het op en zocht een plekje om aan de waterstraal te ontkomen. Hij was helemaal door het dolle heen en rende dwars door de tuin en dan weer naar binnen, in de bench.... er weer uit... op het kussen in de kamer... onder de tuintafel.. weer in de tuin... De conclusie is dat hij daar ook niet echt rustig van werd. Misschien helpt de volgende keer alleen het zien van de super-soaker wel..? We gaan het uit proberen.
