Herfstvakantie... uitrusten..???

Het is nu zondagmiddag en de laatste dag van de herfstvakantie. Bruno, Sam en ik zijn alle drie uitgeteld.
Je zou denken dat de vakantieperiode bedacht is om even helemaal bij te komen. Dit zou dan moeten lukken doordat je eindelijk tijd hebt om eens andere dingen te gaan doen dan normaal.
Mijn conclusie is dat je die andere dingen veel meer energie kosten dan gewoon een weekje werken.
Als Bruno en Sam konden praten denk ik dat zij hetzelfde zouden zeggen. Zij liggen helemaal uitgeteld op hun kussen en ik ga zo dadelijk lekker met een boekje op de bank.
Ik wilde nog een paar avonturen opschrijven omdat ik bang ben dat ik ze anders vergeet.

De herfstvakantie begon voor ons met de logeerpartij van Tanja en de daarbij meegekomen verrassing dat we samen lekker uit eten zijn geweest (dit stukje is niet voor de honden want zij mochten niet mee).
Thuisgekomen vond Tanja het toch wel erg gezellig als de honden bij haar op de bank en op schoot lagen. Omdat ze zo'n lol hadden heb ik een oogje dichtgeknepen.
De foto is niet zo mooi omdat ik geen fototoestel in de buurt had, maar je kunt wel zien dat Bruno zich helemaal op zijn gemak voelt. Als Sam ziet dat Bruno op de bank 'mag' dan wil hij dat ook. Maar meestal kan hij zijn draai niet vinden en zoekt hij al heel snel zijn eigen kussen weer op.

Gisteren kwamen Tanja en Thomas nog even langs en opnieuw wisten Bruno en Sam het voor elkaar te krijgen om op schoot en op de bank te springen. Hierop volgde een hele leuke stoei-/knuffelpartij met Thomas. Het gevolg van het oogje toeknijpen.... als ik nu maar even uit de kamer ben, dan installeert Sam zich heerlijk breeduit op de bank en gaat daar lekker liggen dutten. Bruno blijft netjes op zijn eigen kussen liggen. Hij wil alleen op de bank als ik er ook op zit en gaat dan lekker tegen mij aanliggen.
Ik ben er nu nog niet helemaal uit of ik het wel of niet goed ga vinden. In elk geval wil ik niet dat ze op de bank liggen als ik er niet bij ben. Zeker niet als ik net heb gestofzuigd!

Deze vakantie hebben we ook gebruikt om lekker te wandelen. De honden vinden het zalig als we iets verder lopen dan normaal, zeker als we dan op plekken komen waar ze lekker zonder riem kunnen rennen. Het terugkomen als ik roep gaat prima. Meestal is mijn persoontje al reden genoeg om heel enthousiast te reageren als ik roep, maar soms krijgen ze als extraatje een lekkere beloning.
Deze koekjes stop ik altijd los in mijn zak. Als ik thuis kom hang ik niet altijd mijn jas aan de kapstok maar gooi deze vaak over een stoel in de keuken. Deze week was het onverwachts erg mooi weer en dat was de reden dat ik mijn winterjas toch maar aan de kapstok heb gehangen en een fleece-vest aantrok toen ik ging wanden. Ook had ik in de zak natuurlijk weer koekjes.
Na de zoveelste lange wandeling waren we alle drie uitgeput, ik zat heerlijk te lezen en de honden sliepen.... dacht ik... Bruno lag inderdaad in de kamer op zijn kussen en ik ging er van uit dat Sam in de keuken op de mat lag, zijn favoriete slaap plekje. Toen ik naar de keuken liep om iets te pakken ontdekte ik dat Sam niet sliep maar erg rustig was om een andere reden. Hij zat namelijk aan mijn vest te knabbelen op de plek waar de koekjes in de zak zaten. Het was hem gelukt om gaatjes in het vest te maken en er kruimeltjes uit te krijgen en verder heeft hij er zo op zitten sabbelen dat het hele vest nu wel zo'n beetje naar hondekoekjes smaakt....

Aan het eind van de week kwamen Steven, Tom en Maura logeren. Al weer volop plezier voor ons allemaal. Het was erg gezellig en de honden werden bijna de hele dag goed bezig gehouden, mede dank zij het prachtige weer, 20 graden in de herfstvakantie het lijkt wel zomer!

Dat dit ongewone gezelschap ook erg veel indrukken achter heeft gelaten op de honden is nu duidelijk te zien, want ze liggen allebei totaal knock-out te slapen. Zelfs als er gewandeld moet worden gaat het heel rustig aan. En Sam ligt echt op zijn kussen en niet in de keuken aan mijn vest te sabbelen, dat heb ik nog maar een keer extra gecontroleerd.

De eerste echte plukbeurt en bijna de eerste verjaardag van Sam

Afgelopen dinsdag was het zo ver. Sam is voor de eerste keer echt helemaal geplukt. Een half jaar geleden, toen Bruno geplukt moest worden, heb ik Sam ook meegenomen. Zijn vacht was toen nog niet echt helemaal plukrijp, maar hij heeft toen alvast kunnen ontdekken wat hem daar te wachten staat.
Volgens de dames van de trimsalon hebben beide hondjes zich prima gedragen. Een opmerking had ze wel over Bruno. Hij was de hele tijd erg lief en goed te plukken, maar toen ze bij zijn laatste pootje de laatste nagel wilde knippen was hij zonder aanleiding in een keer heel erg boos op haar geworden. Ze was hiervan geschrokken en dacht dat ze hem per ongeluk pijn had gedaan, maar ze kon niks ontdekken.
Ik zelf denk dat hij het welletjes vond en dat op deze manier liet blijken.
Sam was heel lief geweest, af en toe moesten ze wel met zijn 2-en aan het werk bij hem, een vasthouden en de ander plukken, maar dat vonden zij heel gewoon.
Ik herken dit laatste wel, want toen ik 2 weken geleden een teek bij hem wilde verwijderen, moest ik ook een behoorlijk gevecht leveren, voordat dit mij lukte. Op zo'n moment is het wel handig om een paar extra handen te hebben.

Op de foto's hieronder kun je zien hoe ze er uit zagen voor de plukbeurt

Stoere Sam

Stoere Bruno

a.s. Dinsdag is het zover, dan wordt Sam al weer één jaar. Het lijkt maar zo kort geleden dat hij bij ons is gekomen en ik kan bijna niet geloven dat het al weer een jaar geleden is. Nou ja dat is het ook niet helemaal want hij kwam bij ons toen hij 8 weken was en dat is pas in december.

Achteraf moet ik zeggen dat 2 honden wel veel meer werk is dan één. Daar heb ik me wel een beetje op verkeken. Je moet met 2 honden nog beter plannen. Het is moeilijker voor een 'vreemde' om 2 honden uit te laten die je niet kent, dan eentje. In de praktijk betekent dit dat je toch niet zo gemakkelijk een dagje weg kunt. Ergens op bezoek gaan met 2 honden wordt natuurlijk ook niet overal gewaardeerd. Met 2 honden wandelen is ook veel vermoeiender dan met één. Je moet ze allebei goed in de gaten houden als je iemand tegenkomt, want op de ene persoon/hond reageert Sam fel en op de andere Bruno. Soms ook reageren ze helemaal niet en sta ik al in de startblokken om ze te corrigeren en dan sjoksen ze gewoon door. Een andere keer lijkt het heel soepel te gaan en dan ben je net voorbij je tegenligger, als er in een keer van achteren heel hard getrokken wordt waardoor je arm bijna uit de kom schiet.
Kort geleden waren we na een laatste rondje in het donker bijna thuis, ik liep al half te slapen, toen Sam in een keer over een heg in een tuin sprong omdat een kat zich daar verstopt had. Ik had hem helemaal niet gezien maar Sam ging totaal door het lint. Ik lag zelf al bijna languit in die tuin, gelukkig was het al laat en niemand meer op straat.

Sam begint nu ook ambitie te krijgen als fotomodel. Met Bruno was het al bijna vanaf het begin zo dat als ik het fototoestel pakte hij netjes ging zitten en wachten totdat de narigheid voorbij was.
Met Sam was het altijd een beetje lastiger, net op het moment dat je wilde klikken werd hij ergens door afgeleid. Vorige week toen ik de foto's van na het plukken wilde maken, had ik ze netjes neergezet en ze bleven wonder boven wonder allebei keurig zitten. Ik had een stuk of 5 keer geklikt en liep toen gewoon door. Toen ik zo'n 10 meter verder was, ontdekte ik dat ze niet meeliepen. Ze zaten allebei nog keurig in de houding te wachten op meer....

Het gebeurt nog steeds dat ze mij 's morgens (af en toe) wakker maken met een huilconcert, gelukkig niet elke week, maar ook op zo'n manier en zo onregelmatig dat ik niet kan ontdekken waarom ze dat doen.
Vorige week gebeurde het een keer midden in de nacht, maar toen was ik zelf al wakker gemiauwd door een kat die onder mijn raam zat. Waarschijnlijk zijn Sam en Bruno daar ook wakker van geschrokken.

Sinds eergisteren begrijpt Sam nu ook eindelijk een beetje wat de bedoeling is als ik een bal weggooi. Behalve er hard achteraan rennen brengt hij het ook af en toe gewoon terug. Meestal laat hij het dan wel vallen als hij dicht bij mij is maar het begin is er. Nog vaker gebeurt het trouwens dat hij me dom gaat zitten aankijken als ik zeg dat hij de bal moet zoeken/pakken.... Bruno snapt dat wel, hij kijkt een paar keer heel meewarig naar Sam, pakt de bal en geeft het aan mij, na nog een arrogantere blik naar Sam.
Ik had een paar keer geoefend en daarbij Bruno vastgehouden. Als Sam dan achter de bal aan rende gaf ik Bruno alvast een beloning omdat hij zo netjes bij mij bleef. Wat gebeurt er nu heel vaak als ik de bal weggooi? Eerst rennen ze er allebei hard achteraan maar dan maakt Bruno rechtsomkeer omdat hij het koekje wil en als Sam ziet dat Bruno iets lekkers krijgt vergeet hij ook de bal en komt ook hij bij mij bedelen... Conclusie: Er is nog genoeg werk aan de winkel.

Gisteren liep Tanja mee toen ik de honden wilde uitlaten. Onderweg was Sam erg onrustig, hij sprong de hele tijd tegen haar op en eerst begrepen we maar niet waarom. Eerst dacht Tanja dat er misschien een koekje of iets anders in de jaszak zat, maar later bedachten we dat het kwam omdat ze de jas van Karin had aangetrokken, omdat ze geen jas bij zich had. Hij is dus blijkbaar de geur van Karin nog niet vergeten. Ik ben wel heel benieuwd hoe het weerzien straks in december zal zijn.

Bruno neemt zijn lekkere botje mee naar de bench zodat Sam het niet kan pakken

Sam ligt heerlijk te knabbelen op zijn kauwbotje