 |
| Gebroederlijk aan het genieten van een kauwbotje |
Vorige keer alleen een stukje voor de aardigheid, vooral voor de foto's. Nu weer de laatste vorderingen en belevenissen van en met het 2-tal.
Zoals ik al meldde in de kop begint Sam nu echt volwassen te worden. Hij is nu 10 maand oud en kan als 'grote' hond plassen. De eerste paar keer ging het heel voorzichtig maar nu doet hij het als volleerd en ervaren man. Als hij echt hoge nood heeft dan wil hij nog wel door de knieën gaan. (Dat doet Bruno ook af en toe nog steeds)
Sam begint ook steeds meer met uitdagen van Bruno. Het was altijd al wel een stoeipartij als ze samen buiten waren. Nu gaat het er voor mijn gevoel een beetje fanatieker aan toe. Gelukkig kan ik Sam heel gemakkelijk afleiden. Als ik hem roep komt hij (meestal) meteen heel vrolijk aangehuppeld. Bruno heeft tijdens zo'n stoeipartij iets meer moeite om aandacht aan mij te geven. Wel is het altijd meteen afgelopen als ik Sam heb geroepen, dus dat is wel handig.
Sinds kort heeft Sam er lol in om op Bruno te 'rijden'. Bruno reageert er nauwelijks op en blijft een beetje ongemakkelijk staan. Hij kijkt dan een beetje ongelukkig, net alsof hij zeggen wil; doe er iets aan. Als ik het zie dan roep ik Sam meteen en dan is het gelukkig ook weer afgelopen.
Deze week is de regelmaat weer begonnen na een heerlijke vakantie. Ik probeer een iets ander ritme in te voeren als voor de vakantie, iets minder vaak uitlaten. Sam kan natuurlijk nu alles veel beter ophouden en ik probeer het nog meer te trainen door ze niet meteen uit te laten als ik thuis kom. Soms gaat het mis als ik ze meteen naar buiten doe, dan wil Sam nog wel eens in de 'tuin' plassen.
Zo'n eerste week op het werk is erg druk en als je dan ook nog eens een baasje hebt die vindt dat ze 's avonds nog door moet gaan, kom je als hond wel aandacht te kort.
Na een paar dagen vond Bruno het welletjes. Helemaal uit zich zelf kwam hij dinsdag met zijn balletje naar binnen en duwde dat tegen me aan toen ik (nog even...) zat te werken. Alsof hij zeggen wilde; je hebt genoeg gedaan, nu is het tijd om te relaxen. Gelijk had hij natuurlijk en ik ben ook meteen lekker naar buiten gegaan om met de honden en de bal te spelen. Ik weet nu niet of hij dit deed om aandacht te trekken of uit bezorgdheid om mij, ik houd het voorlopig maar op het laatste.
Het maken van een filmpje en dan tegelijk ook nog de bal gooien is trouwens een hele kunst....
Samen de bal willen/moeten apporteren, is ontzettend grappig om te zien.
Bruno had al heel snel door dat, als hij de bal in mijn hand legt, hij een beloning krijgt. Dit heb ik hem al heel vroeg geleerd en meestal doet hij dat perfect. Sam kan ik niet aan het verstand brengen dat hij de bal aan mij moet geven. Hij rent er wel heel hard achter aan en probeert het ook sneller te pakken dan Bruno, maar dan... wat moet je met zo'n ding... Als ik maar enthousiast genoeg ga roepen dan wil het wel eens gebeuren dat hij met bal mijn richting oploopt, maar meestal laat hij het liggen en komt naar me toe huppelen. Als ik heb dan terug stuur en zeg dat hij de bal moet pakken dan doet hij dat soms wel, maar vlak voordat hij bij mij terug is laat hij het weer vallen. Tegen die tijd is Bruno zo ongeduldig geworden dat hij Sam opzij duwt de bal pakt en die bij mij in de hand legt, tegen een beloning natuurlijk. Dat van die beloning heeft Sam natuurlijk wel snel door.
Wat gebeurt er nu als ik de bal gooi? Ze rennen er allebei heel hard achteraan, soms is Sam het eerste, maar dan laat hij Bruno gewoon de bal uit zijn bek pakken, samen komen ze dan op mij af rennen, gaan netjes zitten, Bruno geeft mij de bal en allebei willen ze een beloning. Dat noem ik nog eens samenwerken!
Langzaam maar zeker komt ook het besef dat er iemand ontbreekt hier in huis. Als ik 's morgens aan het ontbijt zit, dan beginnen ze een beetje onrustig heen en weer te lopen van de keuken naar de kamer, en maar naar de deur kijken... maar dat helpt niet, want er komt maar niemand. Ook 's avonds na het eten, kijken ze erg vreemd dat ik met ze ga wandelen.
Vanmorgen werd ik om 7 uur getrakteerd op een huilconcert van beide heren. Ik heb geen idee waarom ze zo te keer gingen. Ik was al uit bed en ben snel naar beneden gerend om ze aan het verstand te brengen dat ik dat niet op prijs stel. Mijn eerste gedachte was dat ze misschien hoge nood hadden, maar daar merkte ik niks van toen ik ze uitliet.... Hopelijk was dit maar éénmalig.
