Ik had voor Bruno het kleine zwembadje gevuld met water, maar daar wil hij echt niet in. Met speelgoed lokken hielp niet. Daarna met een koekje geprobeerd, die haalde hij er heel voorzichtig uit net zoals vroeger de kinderen deden met snoep-happen uit een bak met water. Eerst liep hij steeds rondjes om te proberen of hij er van een andere kant bij kon en toen dat niet lukte ging hij heel voorzichtig eerst met 1 en daarna 2 pootjes erin, snel het koekje happen en wegwezen! Vandaag had ik dus duidelijk minder moeite met het zwembad, zalig dat zoiets bestaat
! Maar van mij mag er nu wel een bui komen (liefst zonder hagel natuurlijk).
Vanmorgen was er iets bijzonders gebeurd! We gingen boodschappen doen en Bruno had ik in de bench gedaan. Toen we terugkwamen kwam hij ons zo maar tegemoet rennen in de schuur
Karin denkt dat hij zelf de bench opengemaakt heeft, maar ik houd het er voorlopig nog maar op dat ik het deurtje niet goed dichtgedaan heb
Het was wel even schrikken, eigenlijk was het een beetje een flash-back, want Bobby kwam ons ook altijd zo enthousiast tegemoet als we even weg waren geweest (toen had ik nog geen bench). Wel iets wat ik in de gaten moet houden natuurlijk. Hij is zo slim dus het zou zo maar mogelijk zijn dat hij weet hoe hij het deurtje open moet maken. Ik had een bal gekocht waar je koekjes in kunt doen, de opening kun je groter en/of kleiner maken om het moeilijker te maken voor de hond. Dat gaat wel heel zwaar en het lukt mij dan ook bijna niet om dat ding te draaien. Maar Bruno kan dat wel, hoe hij het doet weet ik niet maar hij krijgt zijn koekjes eruit en ook kan hij dat gat dichtschuiven of juist helemaal open
De wandelingen met Bruno worden steeds langer (alleen vandaag niet, hitte), Ik heb al een paar keer de rondjes gelopen die ik vroeger ook met Bobby liep (ong. 5 à 6 km) en dat gaat prima. Ik bind de riem meestal vast aan mijn broekriem zodat ik mijn handen vrij heb. Ik krijg namelijk altijd zo'n zware arm als hij telkens aan de riem trekt. Als hij nu trekt blijf ik gewoon stilstaan en dan komt hij netjes terug totdat hij naast me staat, soms loopt hij zelfs achteruit, heel schattig lijkt dat.
Ik heb natuurlijk ook lekker 5 weken de tijd gehad om elke morgen uitgebreid te gaan wandelen, jammer dat dit weer voorbij is. Ik ben wel benieuwd hoe het volgende week gaat als hij weer af en toe een paar uur alleen moet blijven en ook niet meer zo uitgebreid kan wandelen. Dat zal echt weer wennen worden voor hem (en ook voor mij
Ik hoop niet dat hij nu elke keer gaat huilen als hij alleen is. Een poosje geleden ging ik meteen toen Karin naar het werk ging naar boven om te douchen en onder de douche hoorde ik een heel raar geluid. Eerst dacht ik dat het van buiten kwam, totdat ik ontdekte dat het Bruno was die zat te huilen in de bench. Ik heb een keer heel hard zijn naam geroepen en toen was hij stil. Hij dacht natuurlijk dat we er allebei vandoor waren gegaan.
Bij de gadgets had ik een filmpje gezet van Bruno met de ballonnen. Eerst durfde ik ze niet aan hem te geven. Ik was bang dat hij te erg zou schrikken van het geluid als er een zou knappen, maar dat kon hem niks schelen, hij pakte gewoon een andere en je kunt zien dat hij er de grootste lol mee had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten