Vandaag zijn we met Bruno naar de dierenarts geweest. Er zijn toch een paar puntjes in zijn karakter waarover ik me zorgen maak. Zondag haalde hij zonder aanleiding een keer uit naar Tom en even later naar Steven. Niet echt bijten maar het was erg genoeg om de kids flink te laten schrikken, terwijl ze helemaal niks deden. Vandaag in een keer had hij weer dezelfde agressieve (als in zijn puppy/pubertijd) aanvallen tijdens het wandelen met Karin. Ze is flink gewond aan haar armen. Dat is dus niet leuk meer. Toen ik vanmiddag thuis kwam heb ik meteen een afspraak gemaakt bij de dierenarts. In Aalten konden we vandaag niet meer terrecht en omdat ik niet wilde wachten (i.v.m. werkdagen) heb ik een afspraak gemaakt in Silvolde.
Bij de dierenarts was Bruno de rust zelf, hij liet alles met zich doen, geen enkel probleem. Eigenlijk was dat de hele middag al zo net alsof hij spijt had van wat er gebeurd was. De dierenarts kon natuurlijk niet precies zeggen wat het was maar het leek volgens hem wel veel op een 'hormonenprobleem' waarvan hij verwachtte dat zoiets na castratie minder zou worden. Natuurlijk kon hij dit niet garanderen. Uiteindelijk hebben we gezamenlijk besloten om Bruno een injectie te geven waardoor zijn seksuele drift afgeremd wordt... ook kregen we hierbij tabletten (nou ja krijgen... goedkoop was het niet) die rustgevend zouden moeten werken. Daarnaast adviezen over de opvoeding. We moeten eigenlijk opnieuw beginnen met het opvoeden en doen alsof hij weer een pup is en dan consequent ofwel strenger zijn. Voor mij is dat niet zo moeilijk maar .... ik doe dit natuurlijk niet alleen.
De eerste stap is de deken van de bank en de poef de kamer uit. Hij moet zijn plaats weer weten en dat is op zijn eigen kussen op de grond of in de bench. De echte meubels zijn voor mensen en niet voor dieren. Verder moeten we dus ongewenst gedrag negeren, opspringen e.d. alleen een knietje maar niks zeggen (dus iedereeen die bij ons komt weet het nu!!!). Ook moeten de kinderen hem niet meer aanraken, dat vindt hij waarschijnlijk toch niet zo leuk en als hij het wel wil komt hij vanzelf wel om aandacht zeuren. Dus het initiatief voor aanraken/aaien moet van hem uitgaan. Alleen belonen als hij er iets voor gedaan heeft, nooit zomaar want dat kan hij niet plaatsen.
En met die lijst (+rekening) gingen we weer richting Aalten waar Bruno nu nog steeds helemaal voor pampus op zijn kussen ligt en niet op de bank.
Volgens Karin was hij vanavond tijdens het wandelen al een stuk rustiger maar dat kan natuurlijk ook het gevolg zijn van de spanningen van vanmiddag.
Wij wachten af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten