Tweede verjaardag

Morgen wordt Bruno al weer 2 jaar! Wat gaat dat ontzettend snel en wat zijn we nog steeds blij met hem. 
Er gebeurt weinig schokkends de laatste tijd waardoor het er niet van komt om een nieuwe blog te schrijven, maar zo'n feestelijke gebeurtenis als een verjaardag is natuurlijk wel een reden om weer een paar herinneringen uit het afgelopen jaar op te halen. 
De laatste paar weken hebben we wel moeite om lange wandelingen te maken. Bruno heeft natuurlijk geen last van gladheid en sneeuw maar ik wel. Toen er nog verse sneeuw lag had Bruno af en toe ijsklonten tussen zijn voetzolen. Hij liet niet merken dat hij er last van had en als we thuis kwamen dan ging hij uit zichzelf al heel braaf zitten met zijn pootje omhoog, omdat hij wist dat er weer geprutst moest gaan worden. Als de pootjes dat opgedroogd waren smeerde ik er vaseline op en ook dat had hij al heel snel door. Als de pot vaseline in zicht kwam dan zat hij al naast me met een uitgestoken poot, heel grappig om te zien. 
Dit jaar hebben we voor het eerst een kunstkerstboom en ook had ik het stalletje weer eens opgezet. Naar de boom heeft Bruno niet omgekeken maar af en toe ging hij wel met een herder aan de haal en ook de schaapjes kon hij maar moeilijk met rust laten. Gelukkig kon ik hem snel aan het verstand brengen dat hij daar van af moest blijven. 
Vanaf zondag heb ik de langere wandelingen weer opgepakt en Bruno is de koning te rijk als hij weer lekker los kan rennen in het buitengebied. Vandaag heeft hij me wel heel erg aan het schrikken gemaakt. Ik loop altijd over een pad dat langs de spoorbaan gaat. Langs het pad is prikkeldraad en Bruno is nog nooit verder gegaan dan een plasje tegen een van de palen waaraan het draad vastzit. Vandaag was hij nogal onrustig toen we op dat pad liepen. Hij bleef elke keer stilstaan met zijn neus in de lucht en keek dan naar de andere kant van de spoorbaan. Ik riep hem dan elke keer terug en het ging een hele poos goed. Op een gegeven moment hoorde ik de trein aankomen en toen kwam hij gelukkig ook meteen terug. Daarna liep hij een heel eind bij mij weg en vloog toen zo maar het spoor over. Ik wist dat het nog even zou duren voordat er weer een trein zou komen maar ik was wel erg bang! Ook kon ik niet zo snel bij hem komen omdat het zo glad was. Ik moest heel lang roepen en kwaad worden voordat hij terug kwam en toen liep hij langs me heen alsof hij zich van geen kwaad bewust was. Volgende keer laat ik hem daar dus niet meer los lopen. 
Op een binnenweg iets verderop liep hij ook nog steeds los omdat het daar één ijsvlakte was en ik was bang dat hij mij ondersteboven zou trekken als hij aan de riem vast zat. Hij was rustig in de berm aan het snuffelen toen er een auto aan kwam. Het had geen zin om hem te roepen dus ik liet het maar zo en met ingehouden adem keek ik wat er zou gaan gebeuren. Gelukkig ging de auto stapvoets toen de chauffeur zag dat er een hond liep (en ook vanwege de gladheid natuurlijk) en Bruno bleef keurig netjes in de berm dus er was niks aan de hand. 
Daarna kwamen we een heel lief vrouwtjes-hondje tegen die eerst de hele tijd tegen hem blafte. Bruno snapte er niks van en was afwisselend bang en dan weer rende hij op haar af om uit te dagen te gaan spelen. Het duurde een hele poos voordat het andere hondje in de gaten had dat hij alleen maar wilde spelen en toen hebben ze nog een heel eind achter elkaar aangerend. Dat ging zo hard dat de baasjes af en toe bijna ondersteboven werden gerend. Dat was wel een heel leuk gezicht. Toen we weer thuis kwamen was meneer helemaal uitgeput (en ik ook een beetje).