Ik vond dat het weer tijd was voor een wormkuurtje voor Bruno en had dan ook tabletjes hiervoor in huis gehaald.
De vorige keer at hij het zo op alsof het een snoepje was. Maar donderdag snuffelde hij er een paar keer aan en liet het steeds uit zijn bek vallen. Dus ging ik over op plan B. Een stukje kaas om het tabletje wikkelen doet vaak wonderen, maar niet deze keer
Bruno vond de kaas heel erg lekker maar het tabletje spuugde hij weer uit. Geen probleem dacht ik, want ik heb nog een plan C achter de hand. Een boterham met heel veel leverpastei, een tabletje ingesmeerd ook met leverpastei en tussen een stukje brood geperst.
Waarschijnlijk deed ik mijn trucjes te snel achter elkaar want Bruno begon heel wantrouwend te worden, hij trok zich terug in de bench en kwam er niet eens uit voor het lekkere stukje brood.
Ik besloot om hem een poosje te negeren en het later nog een keer te proberen. Heel voorzichtig kwam hij weer uit de bench en bedelde om een stukje brood met leverpastei. Dat was voor mij het sein om het nog een keer te proberen. Eerst een paar gewone stukjes brood met leverpastei en zonder tabletje, daar stieken het bewuste stukje er tussen gedaan, maar helaas Bruno had het meteen door en liet weer het tabletje vallen.
Dat vroeg om een hardere aanpak, ook al omdat de tijd begon te dringen en ik naar mijn werk moest.
Bij Bobby kon ik als het op al die andere manieren niet lukte, gewoon het tabletje in zijn bek doen en dan even zijn kaken op elkaar houden en over zijn keel masseren zodat hij ging slikken. Dat was ook nooit een probleem dus ik dacht dat ik dat met Bruno ook wel even kon doen.
Ik wist eigenlijk al wel dat beide honden zo verschillend zijn en dat Bruno nu eenmaal anders reageert dan Bobby.
Deze keer heb ik dat op een bijzonder pijnlijke manier weer ondervonden.
Toen ik mijn hand om zijn bek had gelegd werd Bruno helemaal bang en daardoor wild en hij rukte zich los. Daardoor schampte hij met zijn tanden, mijn vingers en blesseerde mij daarmee zo erg dat het nogal een bloedbad werd.
Omdat de wond zo groot en voor mijn gevoel ook diep was ben ik naar de eerste hulp post gegaan, daar kwam ik bijna langs op weg naar mijn werk. Daar is netjes een hechtpleister aangebracht en een verbandje. Ook kreeg ik een tetanus prik en een antibiotica-kuurtje.
Nu zit ik dus met een hele dikke vinger moeizaam dit verhaaltje te typen en ben ik niet alleen een jaartje ouder, maar ook weer een stuk wijzer geworden.
's Middags heeft Karin hem het tabletje alsnog gegeven en hij at het meteen op. Het is dus wel duidelijk dat er iemand anders de baas in huis is dan ik altijd gedacht heb. Nu maar hopen dat Cesar Millan dit nooit zal lezen, want volgens hem hoort er maar één de baas te zijn en dat is nooit het huisdier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten