De eerste echte plukbeurt en bijna de eerste verjaardag van Sam

Afgelopen dinsdag was het zo ver. Sam is voor de eerste keer echt helemaal geplukt. Een half jaar geleden, toen Bruno geplukt moest worden, heb ik Sam ook meegenomen. Zijn vacht was toen nog niet echt helemaal plukrijp, maar hij heeft toen alvast kunnen ontdekken wat hem daar te wachten staat.
Volgens de dames van de trimsalon hebben beide hondjes zich prima gedragen. Een opmerking had ze wel over Bruno. Hij was de hele tijd erg lief en goed te plukken, maar toen ze bij zijn laatste pootje de laatste nagel wilde knippen was hij zonder aanleiding in een keer heel erg boos op haar geworden. Ze was hiervan geschrokken en dacht dat ze hem per ongeluk pijn had gedaan, maar ze kon niks ontdekken.
Ik zelf denk dat hij het welletjes vond en dat op deze manier liet blijken.
Sam was heel lief geweest, af en toe moesten ze wel met zijn 2-en aan het werk bij hem, een vasthouden en de ander plukken, maar dat vonden zij heel gewoon.
Ik herken dit laatste wel, want toen ik 2 weken geleden een teek bij hem wilde verwijderen, moest ik ook een behoorlijk gevecht leveren, voordat dit mij lukte. Op zo'n moment is het wel handig om een paar extra handen te hebben.

Op de foto's hieronder kun je zien hoe ze er uit zagen voor de plukbeurt

Stoere Sam

Stoere Bruno

a.s. Dinsdag is het zover, dan wordt Sam al weer één jaar. Het lijkt maar zo kort geleden dat hij bij ons is gekomen en ik kan bijna niet geloven dat het al weer een jaar geleden is. Nou ja dat is het ook niet helemaal want hij kwam bij ons toen hij 8 weken was en dat is pas in december.

Achteraf moet ik zeggen dat 2 honden wel veel meer werk is dan één. Daar heb ik me wel een beetje op verkeken. Je moet met 2 honden nog beter plannen. Het is moeilijker voor een 'vreemde' om 2 honden uit te laten die je niet kent, dan eentje. In de praktijk betekent dit dat je toch niet zo gemakkelijk een dagje weg kunt. Ergens op bezoek gaan met 2 honden wordt natuurlijk ook niet overal gewaardeerd. Met 2 honden wandelen is ook veel vermoeiender dan met één. Je moet ze allebei goed in de gaten houden als je iemand tegenkomt, want op de ene persoon/hond reageert Sam fel en op de andere Bruno. Soms ook reageren ze helemaal niet en sta ik al in de startblokken om ze te corrigeren en dan sjoksen ze gewoon door. Een andere keer lijkt het heel soepel te gaan en dan ben je net voorbij je tegenligger, als er in een keer van achteren heel hard getrokken wordt waardoor je arm bijna uit de kom schiet.
Kort geleden waren we na een laatste rondje in het donker bijna thuis, ik liep al half te slapen, toen Sam in een keer over een heg in een tuin sprong omdat een kat zich daar verstopt had. Ik had hem helemaal niet gezien maar Sam ging totaal door het lint. Ik lag zelf al bijna languit in die tuin, gelukkig was het al laat en niemand meer op straat.

Sam begint nu ook ambitie te krijgen als fotomodel. Met Bruno was het al bijna vanaf het begin zo dat als ik het fototoestel pakte hij netjes ging zitten en wachten totdat de narigheid voorbij was.
Met Sam was het altijd een beetje lastiger, net op het moment dat je wilde klikken werd hij ergens door afgeleid. Vorige week toen ik de foto's van na het plukken wilde maken, had ik ze netjes neergezet en ze bleven wonder boven wonder allebei keurig zitten. Ik had een stuk of 5 keer geklikt en liep toen gewoon door. Toen ik zo'n 10 meter verder was, ontdekte ik dat ze niet meeliepen. Ze zaten allebei nog keurig in de houding te wachten op meer....

Het gebeurt nog steeds dat ze mij 's morgens (af en toe) wakker maken met een huilconcert, gelukkig niet elke week, maar ook op zo'n manier en zo onregelmatig dat ik niet kan ontdekken waarom ze dat doen.
Vorige week gebeurde het een keer midden in de nacht, maar toen was ik zelf al wakker gemiauwd door een kat die onder mijn raam zat. Waarschijnlijk zijn Sam en Bruno daar ook wakker van geschrokken.

Sinds eergisteren begrijpt Sam nu ook eindelijk een beetje wat de bedoeling is als ik een bal weggooi. Behalve er hard achteraan rennen brengt hij het ook af en toe gewoon terug. Meestal laat hij het dan wel vallen als hij dicht bij mij is maar het begin is er. Nog vaker gebeurt het trouwens dat hij me dom gaat zitten aankijken als ik zeg dat hij de bal moet zoeken/pakken.... Bruno snapt dat wel, hij kijkt een paar keer heel meewarig naar Sam, pakt de bal en geeft het aan mij, na nog een arrogantere blik naar Sam.
Ik had een paar keer geoefend en daarbij Bruno vastgehouden. Als Sam dan achter de bal aan rende gaf ik Bruno alvast een beloning omdat hij zo netjes bij mij bleef. Wat gebeurt er nu heel vaak als ik de bal weggooi? Eerst rennen ze er allebei hard achteraan maar dan maakt Bruno rechtsomkeer omdat hij het koekje wil en als Sam ziet dat Bruno iets lekkers krijgt vergeet hij ook de bal en komt ook hij bij mij bedelen... Conclusie: Er is nog genoeg werk aan de winkel.

Gisteren liep Tanja mee toen ik de honden wilde uitlaten. Onderweg was Sam erg onrustig, hij sprong de hele tijd tegen haar op en eerst begrepen we maar niet waarom. Eerst dacht Tanja dat er misschien een koekje of iets anders in de jaszak zat, maar later bedachten we dat het kwam omdat ze de jas van Karin had aangetrokken, omdat ze geen jas bij zich had. Hij is dus blijkbaar de geur van Karin nog niet vergeten. Ik ben wel heel benieuwd hoe het weerzien straks in december zal zijn.

Bruno neemt zijn lekkere botje mee naar de bench zodat Sam het niet kan pakken

Sam ligt heerlijk te knabbelen op zijn kauwbotje