Gelukkig kon ik ’s morgens en aan het eind van de dag met Rianne meerijden
zodat we nog niet meteen met de trein hoefden. Uit de auto gestapt wilde ik hem meteen laten plassen, maar door alle opwinding (en het regende ook nog) lukte dat niet.
Binnen werd hij van alle kanten bewonderd en geaaid. Vanaf mijn schoot liet meneer dat allemaal welgevallig
over zich heen gaan. Voor het raam had ik een grote doos staan met een deken erin. Toen hij wat suffig werd heb ik hem daar in gelegd, maar hij ontdekte meteen dat het wel een heel leuk geluid maakte als hij tegen de kanten opsprong. Ook eraan knagen was leuk.. Dus slapen was er niet bij. Nog maar een keer geprobeerd hem uit te laten en ja hoor heel netjes een plasje gedaan. Nadat ik de doos onder mijn bureau heb gezet, heeft hij een poos geslapen
. Toen het pauze werd en erg druk om hem heen, was hij weer klaarwakker. Naast de deur van mijn kantoortje is een raam tot aan de grond, waardoor hij in de gang kon kijken naar iedereen die er langskwam. Dat vond hij reuze interessant. En de leerlingen vonden het helemaal geweldig, zo’n lief hondje! Ik (of was het Bruno?) heb de hele dag veel bekijks gehad, zelfs waren er meer telaatkomers dan anders. Ik weet niet of dat opzet was 
(om bij mij binnen te moeten/mogen komen) of toch toeval Uiteindelijk heb ik de dag niet zo heel veel aan mijn werk gedaan, gelukkig is het wat administratie betreft op dit moment een rustige periode, dus dat kon wel voor een keer. Maar de doos ga ik toch vervangen door een bench, want ik ben bang dat als Bruno eenmaal ontdekt heeft dat hij hier wel heel gemakkelijk uit kan, ik hem daarin niet meer vast kan houden. Vanaf donderdag slaap ik weer in mijn eigen bed (zalig) omdat Bruno ’s nachts toch niet wakker werd. De eerste nacht ging het goed, maar gisteren begon hij om half 5 te huilen. Ik hoorde het niet maar Karin wel. Zij heeft hem uitgelaten en toen even met hem gespeeld. Daarna ontdekte ik pas wat er aan de hand was en ben verder op de bank gaan slapen. Heb hem niet meer gehoord totdat het half 7 was, redelijk normale tijd. Afgelopen nacht precies hetzelfde. Karin maakte mij wakker en ik heb hem uit gelaten en daarna meteen de bench weer in. Hij zeurde even maar viel toch weer in slaap tot 7 uur. (ik op de bank voor de zekerheid). Ik had mijn wekker op 6 uur staan maar dat ga ik nu veranderen in half 5, dan laat ik hem uit en ga weer terug naar bed, even kijken hoe dat gaat.
Donderdag is Bruno met Karin mee geweest naar de markt. Kleine stukjes wandelen en op de markt waar het heel druk was, op de arm. Hij kreeg weer veel aandacht en dat is natuurlijk altijd leuk. Volgens Karin ging het best wel goed.
Zonet voor het eerst een eindje gewandeld over straat, met Bruno aan de lijn. Het uitlaten achter in de tuin deed ik al aan de lijn, dus hij was het wel een beetje gewend. Nu moest hij dus een richting op waar hij nog niet geweest was. Af en toe bleef hij helemaal stil staan en wilde hij terug, maar als ik hem dan riep dan liep hij toch weer door. Wel alle kanten op en niet netjes naast mij, maar dat komt nog wel. Volgens de boeken moet je als hij te ver vooruit loopt en dus te hard trekt, stil blijven staan en zijn aandacht proberen te krijgen en daarna weer doorlopen. Nou hij had zo veel afleiding onderweg, dat het dus helemaal niet lukte om oogcontact te krijgen. Hij bleef wel even staan als ik zijn naam riep, maar ik had niet echt het gevoel dat hij mij zag staan.
Buiten spelen vindt Bruno nog steeds helemaal geweldig. Alle blaadjes worden besnuffeld en ook het meeste mos uit het gras verwijderd, toch handig zo’n hondje
Lekker rennen op het gras en achter de bal aan 
. Dat rennen gaat in levensgevaarlijke rondjes. Echt zo hard, dat hij bijna uit de bocht vliegt en hij knalt dan af en toe zomaar ergens tegen aan. Binnen wil hij het liefst, nadat hij een poosje gespeeld heeft op schoot zitten/liggen. Hij begint de gewoonte te ontwikkelen om voor de bank te gaan staan (met zijn pootjes op de bank). Daarop reageren wij meteen met, af – foei enzo. Als het dus op die manier niet lukt om opgetild te worden, dan gaat hij heel netjes voor een van ons zitten, net zolang totdat je hem dan beloond voor het goede gedrag en hem optilt. Wie kan zo’n lief kopje nou iets weigeren, hij is zo uitgekookt..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten